BAROMETRI KOMBËTAR
Prof.Dr. Mehdi HYSENI
“DIALEKTIKA” E NDËRGJEGJËS SË KALBUR
POLITIKE DHE KOMBËTARE SHQIPTARE
“Një popull që fle ai vdes”!
(Ismail Qemali)
Që nga mbyllja e dekadës së fundme të shekullit XX, e edhe sot në dekadën e parë të shekullit XXI, një nga detyrat më të rënda dhe më komplekse për studiuesit e mirëfilltë të politikës dhe të diplomacisë shqiptare, është pa dyshim tretja e kohës dhe e energjisë së çmueshme në shqyrtimin e politikës së “plejadës së re politike” shqiptare. Një konstatim i këtillë del nga fakti se politika dhe politikanët shqiptarë brenda 18 viteve të shkuara plotësisht janë të defaktorizuar në kuptimin e rolit dhe të rëndësisë së pohimit dhe të mbrojtjes me çdo kusht të interesit të përgjithshëm kombëtar shqiptar dhe të Shqipërisë Etnike në Ballkan. Me një fjalë, politika dhe diplomacia zyrtare e Shqipërisë së personifikuar dhe të instrumentalizuar nga “plejada e re” politike me figurat e saj tragjiko-komike (Ramiz Alia, Salih Berisha, Rexhep Mejdani, Alfred Moisiu, Fatos Nano e Ilir Meta etj.), është një nga plejadat më të dobëta dhe më dështuese politike në historinë e derisotme të Shqipërisë së pavarur (1912). Për këtë “plejadë të re politike”, çdo gjë është me parashenjë të “importimit” të huaj, është e kapshme, por jo edhe çështja e pazgjidhur kombëtare shqiptare në Ballkan.
Një nga gabimet më të rënda dhe të pakorrigjueshme të kësaj “plejde politike” të mbarimshekullit XX dhe të fillimshekullit XXI janë këto: (1) Mosmbështetja e gjithanshme shtetërore (politike, diplomatike dhe ushtarake e Kosovës në mbrojtjen e saj kundër gjenocidit serbomadh të Serbisë dhe të Malit të Zi=RFJ-së së Slobodan Milosheviqit; (2) Heqja e gjendjes së luftës me Greqinë, pa e zjdhur problemin çam dhe të Çamërisë;(3) Njohja e Republikës së Maqedonisë, pa e zgjidhur problemin e shqiptarëve; (4) Njohja e Republikës së Malit të Zi, pa e zgjidhur problemin e shqiptarëve të Malësisë shqiptare; (5) Vendosja dhe normalziimi i marrëdhënieve politike, ekonomike e diplomatike me Serbinë, pa zgjidhjen e problemit të Kosovës dhe të Kosovës Lindore (Preshevë, Bujanoc dhe Medvegjë), si dhe mbështetja e Serbisë dhe e Malit të Zi, që të riktheheshin në OSBE, dhe në strukturat e tjera të BE-së në kuadrin e Paktit të stabilitetit të vendeve të Evropës Juglindore, në kuadrin e të cilit është formuar edhe aleanca integruese e ashtuquajtur “Ballkani Perëndimor”.
Boshti vertebral i këtij “Ballkani Perëndimor” është parashikuar të jetë Serbia, Mali i Zi, Greqia, Maqedonia dhe Bullgaria, shtete këto të sferës së influencës sllave,të cilat do ta kenë fjalën kryesore për “zhvillimin”, çintegrimin, çrregullimin dhe destabilizimin e Ballkanit, përkatësisht të ricopëtimit dhe të rikolonizimit të shqiptarëve dhe të Shqipërisë Etnike në emër të demokratizimit, të vesternizimit (kuptohet me bazë të vjetër lindore ruse-sovjetike-ruse sllave), të pluralizmit ndëretnik. Kursi kryesor i Aleancës serbo-malazeze sllave, tanimë qe 100 vjet është propagandimi dhe shpifja e “armës atomike” të tyre “Shqipëria e Madhe”, e patentuar dhe e fabrikuar në Beograd dhe në Podgoricë nga Kisha Ortodokse Serbe, nga Akademia e Shkencave dhe e Arteve të Serbisë, me qëllim që në çdo kohë të “ndërrimit të stinëve” ta kenë “bombarduar” Shqipërinë Etnike, ekzistenca dhe e përmbajtja e së cilës është antitezë e “Shqipërisë së Madhe”, term ky, të cilin e kanë shpifur imperialistët serbomalazezë, me qëllim që në çdo kohë t’i kenë mbrojtur me terror dhe me gjenocid kufijtë artificialë të Serbisë së Madhe.
Pse politika dhe propaganda e zezë serbomalazeze e qeverive të Beogradit dhe të Podgoricës me në krye Kishën Ortodokse Serbe, si dhe me aleatët e tyre tradicionalë rusë, grekë, bullgarë, sllavomaqedonë etj. në vazhdimësinë e derisotme historiko-politike, që nga formimi i Lidhjes Shqiptare të Prizrenit (1878,) i akuzojnë shqiptarët para botës se ata “janë terroristë e separatistë”, që kanë për qëllim krijimin e “Shqipërisë së Madhe”, kjo fare nuk më shqetëson, sepse e vërteta është në anën e kundërt, - Serbia, Mali i Zi dhe Greqia de facto dhe de jure janë terroristë gjenocidalë dhe shtete kolonialiste ngase që nga Kongresi i Berlinit (1878) dhe Konferenca e Ambasadorëve të Londrës (1913) me agresione terroriste, me luftë gjenocidale dhe me reprezalie më të përgjkaura kanë grabitur këto territore të Shqipërisë Etnike: Kosovën, Aanamoravën, Malësinë e Madhe të Mbishkodrës dhe Iliridën, Epirin-Çamërinë, të cilat, edhe sot gjenden nën
sundimin e tyre të egër kolonial.
Ndërkaq, Shqipëria Etnike nuk ka asnjë pëllëmbë territori të huaj as të Serbisë, as të Malit të Zi, as të Greqisë e as të “Maqedonisë” . Ja, kjo është prova e parrëxueshme historiko-juridike dhe gjeopolitike, që dëshmon se miti i trilluar “Shqipëria e Madhe”, është citadelë mbrojtëse e konkretes shekullore “Serbia e Madhe” brenda së cilës gjenden rreth 3 milionë shqiptarë.
Historikisht, është dokumentuar se “Shqipëria e Madhe” kurrnjëherë nuk ka qenë prezent as në mendjen, as në doktrinën e as në praktikën e politikës shqiptare, por kjo është sajesë e konceptit doktrinar dhe praktik 100-vjeçar e Serbisë së Madhe të Ilia Garashaninit dhe Kishës Ortodokse Serbe. Këtë parullë demagogjike dhe propagandistike antishqiptare të Serbisë dhe të çetnikëve serbo-malazezë, as shkenca, as politika shqiptare e derisotme nuk e kanë pranuar e, as nuk do ta pranojnë kurrë mbase nuk është krijesë shqiptare, por fund e krye është me përmbajtje famëkeqe mitologjike serbo-malazeze-greke-sllavomaqedone bullgare, që përherë kërkon gjak, viktima dhe territore të reja shqiptare për t’i tjetërsuar nga trupi i lënduar dhe i kapitur i Shqipërisë Etnike nga strapcimi shekullor kolonial i tyre.
Për t’i parandaluar dhe për t’ia mbyllur të të gjitha “valvulat” teorisë dhe praktikës së deritashme të “Shqipërisë së Madhe” - “mburojës atomike” të Serbisë së Madhe dhe të terrorizmit gjenocidal kolonialist të saj, është e domosdoshme që politika, diplomacia, drejtësia, xhamia, kisha dhe shkenca shqiptare të gjejnë gjuhë të përbashkët bashkëpunimi dhe veprimi, në mënyrë që sa më parë të jetë e mundur të ndërtojnë strategjinë e çeliktë mbrojtëse kundër lansimit dhe veprimit të “Shqipërisë së Madhe” serbo-malazeze sllave, e fokusuar edhe sot në ricopëtimin, në rikolonizimin dhe në ripacifikimin e shqiptarëve dhe të territoreve të Shqipërisë Etnike.
Gjithashtu, në këtë kontekst, duhet t’i bëjmë me dije të gjitha ato “pena” dhe “masmedia të pavarme” shqipfolëse që për interesa të tyre të politikës ditore kanë marrë anën e gabuar agjenturore dhe paternaliste të mbrojtjes së “Shqipërisë së Madhe” të Serbisë gjenocidale të Slobodan Milosheviqit, që as verbalisht dhe, as në formë të shkruar të mos manipulojnë në opinionin publik me këtë term të propagandës serbomadhe sllave, sepse prapavija e saj gjithmonë ka qenë dhe është varrosja e identitetit të Shqipërisë Etnike, dhe shfarosja e shqiptarëve nga territoret e saj, duke filluar që nga viti 1842 e deri më sot. Ai soj shqipfolës, që në çfarëdo konteksti shërbehet me nocionin politiko-propgandistik të kolonializmit malazez-serbomadh, grekomadh dhe bullgaromadh “Shqipëria e Madhe”, në vend se në fjalorin dhe në praktikën e tyre politike, diplomatike dhe shkenore ose të përditshme, të përdorin termin Shqipëria Etnike, ata bëjnë gabim të pafalshëm edhe para historisë, edhe para kombit shqiptar ngase në këtë rast “këmbë e krye” e mbrojnë konceptin strategjik dhe taktik të Serbisë së Madhe. Për më tepër, ata që nuk mund të lirohen nga një obsesion i tillë psikopatologjik dhe paranoid kolektiv serbomadh, parapëlqehet që sa më parë, të kërkojnë “pushim vjetor” nën “hijen e kaqave dhe akacieve” të Shumadisë së Madhe, e jo nën hijen e arrave të Shqipërisë Etnike, në stilin, “duke gjuajtur gurin dhe fshehur dorën”, sepse tanimë janë vetëmarkuar dhe vetidentifikuar si aleatë të devotshëm dhe argatë e hyzmeçarë besnikë të Serbisë kolonialiste gjenocidale.
Sa është efektiv në kuptim negativ të interesit të përgjithshëm shqiptar dhe të Shqipërisë Etnike, manovrimi dhe sondazhet e politikës propagandistike të Serbisë dhe të Malit të Zi, duke operuar me armën e tyre të rrezikshme antishqiptare “Shqipëria e Madhe”, këtë mjerisht e provon edhe arrestimi dhe burgosja e veprimtarëve politikë kombëtarë shqiptarë të Malësisë shqiptare, më 10 Shtator 2006, ku shteti policor i Malit të Zi në saje të një aksioni ndëshkues terrorist i quajtur “Fluturimi i shqiponjës”, demonstroi forcën dhe torturën antiligjore mbi ta dhe mbi shumë familje të tjera shqiptare (pleqë, fëmijë, burra dhe gra), me “arsyetimin” e politikës dhe të praktikës paramilitariste, militariste dhe policore të regjimit të Slobodan Milosheviqit, i cili 10 vjet rresht (1989-1999) sipas të njëjtave “motive antiterroriste” të qeverisë së “vojvodëve” të rinj gjukanoviq dhe vujanoviq etj., kërkonin spastrimin e “separatistëve dhe të terroristëve”, e në të vërtetë, koha dhe viktimat e shumta shqiptare provuan se serbët ishin vetë terroristë, fashistë dhe gjenocidistë, sepse ripacifikuan Kosovën, duke e shndërruar në shkrum dhe hi.
Këtë rrugë të politikës dhe të praktikës terroriste dhe gjenocidale të Slobodan Milosheviqit, tani, pas pavarësimit të Malit të Zi, janë duke e ndjekur edhe drejtuesit “demokratë” të qeverisë së Podgoricës në keqtrajtimin dhe në terrorizimin e shqiptarëve pse ata janë shqiptarë dhe, pse janë në trojet e tyre etnike, e jo kurrfarë “doshlakësh”, të ardhur nga Vojvodina, Bosnja apo nga Knini, sikurse serbët dhe malazezët kolonistë, që në saje të ushtrimit të gjenocidit gjithëserb dhe gjithmalazez janë vendosur si kolonë në Kosovë dhe në Kosovën Lindore (Kurshumli, Bllacë, Vranje, Lesokvik,ku sipas burimeve statistikore austriake në vitin 1873, mbi 85% kanë qenë të populluara me shqiptarë, kurse sot janë të spastruara 100% nga popullata shqiptare si shkak dhe pasojë ushtrimit të gjenocidit shekullor të Serbise ndaj tyre. Tanimë, kemi vetëm Medvegjën, Bujanocin dhe Preshevën, me mbi 100.000 shqiptarë, por që janë diskriminuar dhe terrorizuar njësoj, sikurse vëllezërit dhe motrat e tyre në Malësinë Shqiptare të Malit të Zi, për shkak se po i kërkojnë të njëjtat të drejta kombëtare, politike dhe kulturore, sikurse çdo minoritet në Evropë dhe në botë, edhe pse historikisht janë popull autokton në truallin e Shqipërisë së tyre Etnike, e jo të “Serbisë Jugore”, as të Malit të Zi, ku pjesa më e madhe e territorit të tij shtrihet brenda kufive natyrorë shqiptarë të Shqipërisë Etnike.
Si në kuptimin moral, demokratik, historik, juridik, gjeopolitik, demografik etj., kjo është e vërteta e Shqipërisë Etnike, që si teorikisht, ashtu edhe praktikisht e varros konceptin e “Shqipërisë së Madhe”, që nënkupton dhe kupton përmbajtjen e tërësishme të Serbisë së Madhe.
Prandaj, në këtë rast nuk kemi se çfarët të hamendemi dhe të polemizojmë me vetëveten t’i mbrojmë apo mos t’i mbrojmë shqiptarët dhe territoret shqiptare në Mal të Zi dhe në “Serbinë Jugore”, sepse ato i përkasin vetëm Shqipërisë Etnike natyrale, e jo “Shqipërisë së Madhe”, sepse ajo kurrë nuk ka ekzistuar në hartën historike-etinike të Shqipërisë, as në mendjen e shqiptarëve ngaqë ajo është produkt i fabrikuar në kuzhinën nacionalshoviniste dhe imperialiste të “Piemontit” sllav në Beograd.
Së këndejmi, Mali i Zi, as Serbia nuk kanë asnjë të drejtë legjitime dhe legale, që t’i arrestojnë dhe t’i burgosin veprimtarët politikë shqiptarë, për shkak se ata kinëse në “forma terroriste” për krijimin e “Shqipërisë së Madhe”, po e “rrezikuakanë” rendin juridiko-kushtetues, sigurinë dhe stabilitetin e Malit të të Zi dhe të Serbisë?! – Jo,jo, kjo nuk është e vërtetë, por është një gënjeshtër, një floskulë propagandistike dhe politike, e konstruktuar në gjykatat dhe në qeveritë policore dhe ushtarake të Malit të Zi dhe të Serbisë, që ka për qëllim aplikimin koherent të strategjisë së frikësimit të shqiptarëve, në mënyrë që ata të heqin dorë nga kërkesat dhe të drejtat e tyre legjitime dhe legale, që dalin nga brumi origjinal i përmbajtjes së atdheut dhe shtetit të tyre që me shekuj (pa ardhur sllavët në Ballkan) njihet me emrin Shqipëria Etnike.
Sa më sipër, shqiptarët e Malësisë në Mal të Zi, si dhe shqiptarët në Kosovën Lindore nuk po kërkojnë, që territorialisht të shkëputen nga sundimi i egër kolonialist malazias, (edhe pse plotësisht e gëzojnë të drejtën historike dhe juridike, që t’i ribashkohen trungut natyral të Shqipërisë Etnike), por po kërkojnë shumë më pak sesa në të vërtetë që iu takon sipas ligjeve dhe të drejtës evropiane dhe ndërkombëtare, DECENTRALIZIMIN DHE RAJONIZIMIN E PLOTË, ashtu siç
këtë drejtë Bashkimi Evropian(BE), OKB-ja, SHBA-ja dhe OSBE-ja etj. ia kanë siguruar dhe garantuar “në frymën e ligjeve ndërkombëtare”, minoritetit serbo-malazez(8%) në Kosovën shqiptare, edhe pse serbët atje kanë statusin e kolonistit, kurse pakicat shqiptare në Mal të Zi (8%) dhe në Serbinë Jugore e kanë cilësinë e robit të kolonizuar në tokën e tyre indigjene-Shqipërisë Etnike, e jo në truallin malazez dhe atë serb, ashtu siç po propagandon në mënyrë të ethshme dhe iracionale “Shqipëria e Madhe” e boshtit sllav Beograd-Podogoricë, duke paralajmëruar në mënyrë kërcënuese, se nëse bashkësia ndërkombëtare do t’ia njohë pavarësinë Kosovës, atëherë do t’iu shpallin luftë shqiptarëve dhe bashkësisë ndërkombëtare, ashtu si veproi dikur kryekrimineli Slobodan Milosheviq.
Për të evituar një rrezik të këtillë eventual, bashkësia ndërkombëtare, duhet së më parë ta vërë në veprim diplomacinë preventive dhe të drejtën ndërkombëtare, pikësëpari, duke ia njohur pavarësinë e Kosovës, si dhe t’ia imponojë Serbisë, edhe Malit të Zi, ashtu siç e detyroi Kosovën, të decentralizohet në favor të minoritetit serbo-malaz, që t’i zbatojnë standardet e decentralizimit dhe të rajonizimit për minoritetet shqiptare, si dhe të minoriteteve të tjera në Serbi (Vojvodinë dhe në Novi Pazar). Vetëm pasi të jenë decentralizuar Serbia dhe Mali Zi, duke iu njohur të drejtat legjitime dhe legale të minoriteteve të theksuara.
Vetëm pasi të jetë realizuar në praktikë procesi i decentralzimit dhe i rajonizimit në Serbi dhe në Mal të Zi, mund të shpresohet se do të kenë sukses projektet e parashikuara të integrimit, të demokratizimit, të sigurisë, të stabilitetit dhe të paqes së qëndrueshme në Ballkan.
Ndryshe, do të krijohen rrethana të reja dhe, të paparashikueshme, që pa dyshim, do të çojnë në shpërthimin e konfrontimeve dhe të konflikteve të reja ndërmjet shqiptarëve dhe armiqve të tyre kolonialistë serbo-malazezë, si dhe ndërmjet minoriteteve të tjera joserebe në Vojvodinë dhe në Novi Pazar.
Duhet të ritheksojmë se shqiptarët në Mal të Zi dhe në Kosovën Lindore, nuk janë duke kërkuar kurrfarë “Shqipërie të Madhe”, sepse me atë nuk kanë asgjë të përbashkët as në aspektin psikologjik, as në atë politik, kombëtar dhe trashëgues, sepse ajo është vetëm grackë politiko-propagandistike për t’i hedhur “hi dhe pluhur syve” Evropës Perëndimore dhe Amerikës demokratike (që t’iu dalin në ndihmë Malit të Zi dhe Serbisë gjencidale për t’i sunduar dhe shtypur edhe në këtë shekull shqiptarët dhe Shqipërinë Etnike), por po insitojnë që t’i realizojnë të drejtat dhe liritë e tyre sipas normave dhe standardeve ervropiane dhe ndërkombëtare, në mënyrë paqësore dhe institucionale demokratike dhe të ligjshme.
Për habi, ata nuk po kërkojnë asgjë më shumë sesa pakica serbe dhe malazeze në Kosovën shqiptare. Kjo kërkesë e shqiptarëve duhet të përmbushet, sepse është me bazë ligjore dhe demokratike.
Fundja, pse mos të vlejë i njëjti standard i decentralizimit dhe i rajonizimit për shqiptarët e Malësisë në Mal të Zi, për shqiptarët e Kosovës Lindore (Preshevë, Bujanoc dhe Medvegjë), për pakicën hungareze dhe kroate në Vojvodinë, si dhe për pakicën myslimane boshnjake (me prejardhje shqiptare, që janë asimiluar si rrejdhim i politikës dhe i praktikës gjenocidale të Serbisë dhe të Malit të Zi) në Novi Pazar (Tregu i ri)?