e premte, dhjetor 22, 2006

Leter e hapur per "Alb-shkenca.org"

Leter nga Engjell Shehu

Rektorin e Universitetit te Prishtines prof.dr. Enver Hasanin dhe magjistrin e shkencave Flori Bruqin, forumi virtual "Alb-Shkenca.org" nuk mund ti denigroje...
Te kontestosh veprimtarinë e letrarit , publicistit , shkencëtarit , erudit tone Flori Bruqi, nga Kosova, i cili ka botuara mbi 20 libra( letrare dhe shkencore),si dhe ti kontestosh punimet e tij nga një person qe mundet te mos ia ketë haberin fare se kush është Flori Bruqi emrin e te cilit nuk ja mbajta mend është pa dyshim
te kontestosh mbi 60 shkencëtare(redaktor,recensent,mentor etj) si dhe vete shkencën shqiptare ne përgjithësi.

Do te pyes artikullshkruesin se ,kush është ma aktiv prej shkencëtareve dhe letrareve tane ne Kosove me shume se sa Flori Bruqi?!

Le te me tregoj artikullshkruesi naiv, mellagoman dhe i çoroditur për ate qe shkruan?...

Kjo është një turp i blogut tuaj shume te lexuar Alb-shkenca.org ,moderatorëve te saj si dhe vete artikullshkruesit qe dëshiron te krijoje konfuzion e te hedhe balte edhe për shkencëtarin prof.dr.Enver Hasani.

Përsëri me lind pyetja natyrshëm – Me sharje dhe shpifje me mellagomani dhe tymnaja me fjale te ulta e denigruese kujt i sherben artikullshkruesi juaj?

Është koha qe me shume se kurrë shqiptaret kudo qe janë, te ruajnë e konsolidojnë unitetin si asnjëherë tjetër dhe te kurajojne shkencëtarët e letraret te shkruajnë e botojnë me shume per çështjen tone te madhe kombëtare atë te pavarësisë se Kosovës
siç po bene edhe zoti Bruqi.

Ju te nderuar moderator te Alb-shkences nuk mund ta diskreditoni dot Flori Bruqin me zhgarravina te pa baza dhe teje dashakeqe sepse ne te gjithë e njohim si shkencëtare,gazetare publicist , moderator te shume forumeve brilante, prandaj është
ne dinjitetin tuaj qe ta përgënjeshtroni artikullin tuaj te pa baze te ngritur mbi bazën e sharjeve dhe shpifjeve dhe te jeni sa me realiste dhe objektiv ne vlerësimin e punës se letrareve dhe shkencëtareve tanë ne Kosove dhe ne Shqipëri.

Engjell Shehu


(Letra eshte botuar ne webin www.dervina.com.Kjo leter nuk eshte demantuar !)

http://dervina.com/?sherbimi=lajme&lajmi=7897-1552:43

Rektorati i UP-se per veprat me te mira shkencore...Shpall konkurs publik

From : Bruqi Flori
Reply-To : Art-Cafe prane jush
Sent : Monday, December 18, 2006 11:59 PM
To : art-cafe@alb-net.com
CC : enver.hasani@uni-pr.edu
Subject : [Art-Cafe] Rektorati i UP-se per veprat me te mira shkencore...Shpall konkurs publik

| | | Inbox


--- Art-Cafe: Kafeja virtuale e shqiptareve ---



http://dervina.com/?sherbimi=lajme&lajmi=3570-2963:680




Konkurs i UP -së për punime shkencore, vepra artistike, projekte më të mira të personelit akademik

Prishtinë,19.12.2006.-


Rektorati i UP-së më një Shpallje publike synon të adresojë , më përpjekjet e veta modeste, shpërputhjen në mes të teorisë dhe praktikës, të stimulojë sadopakë ata që kanë forcë intelektuale, që dallon nga mesatarja e jonë dhe mbi të gjitha, të dallojë shkencëtarët e mirëfillt nga të tjerët në UP e të cilët nuk janë të pakët për fatin e mire të shkencës tonë.
Mund të ndodhë që Konkursi nuk është vërejtur në gazetat tona dhe në web faqën e UP-së, prandaj po marr lirinë ta riciklojë edhe këtu,në web faqët tuaja. Luteni ta ricikloni gjithëandej,nëpërmes adresave tjera elektronike.

Miqësisht
Enveri Hasani




=====
Prof. Enver HASANI, PhD
Rektor i Universitetit të Prishtinës
Rector of the University of Prishtina
Phone: + 381 38 244 183 (office)
E-mail address: enver_hasani@yahoo.com
From: To: enver_hasani@yahoo.com

Subject: [Fwd: Konkurs i UP -së për punime shkencore, Vepra artistike, Projekt e më të mira të personelit akademik ]
Sent: Monday, December 18, 2006 10:03 PM
Original Message


Konkurs i UP -së për punime shkëncore, vepra artistike, projekte më të mira të personelit akademik

Për shpërblimin e punimit shkëncor më të mirë i botuar në revistat me recension ndërkombëtarë, veprës më të mirë të artit, si dhe të +projektit ndërkombëtarisht të pranuar.Zgjedhjen e punimit, veprës ose projektit do ta bëjë Komisioni i cili do të jetë i përbërë prej pesë anëtarëve për secilin lëmë përkatës ( tre ngaUniversiteti dhe dy jashtë Universitetit).Shpërblimi për secilin fitues nga lëmi përkatës,i cili vlerësohet për vend të parë do të shpërblehet 300 euro. Njëherësh për fituesit e vendeve të para dhe fituesit e vendeve të dyta me punime shkencore më të mirë me recension ndërkombëtar,veprës më të mirë të artit ose projektit të pranuar ndërkombëtarisht do të kenë stimulimin prej 100 euro në muaj, nga dita e fitimit deri në fund të vitit 2007.Konkurruesit duhet të jenë nga radha e personelit akademik të Universitetit të Prishtinës.Afati i paraqitjës në konkurs zgjatë deri më 10.1.2007.Paraqitësit duhet të shënojnë telefonin kontaktues.Paraqitja e punimeve në pliko të mbyllura ,dorëzohet në Rektoratin e Universitetit të Prishtinës, zyra nr. 18.

I KUJT ËSHTË ALEKSANDRI ?!

From : gafurr adili
Sent : Friday, December 22, 2006 12:01 PM
To : bruqi-flori@hotmail.com
Subject : PER PUBLIKIM !

| | | Inbox


RAHMI VELIU :

I KUJT ËSHTË ALEKSANDRI ?!

Ku ta dijsh për të satën dhe se sa nga autorë është përsëritur dhe ripërsëritur kjo pyetje? Ku ta dijsh se sa janë ata që e duan këtë strateg luftarak dhe mbret ta përvetësojnë?
Kështu, më 22 korrik 2006, në faqen e së përditshmes sllavo-maqeonase “DNEVNIK”, autori Branisllav Sarkanjac, na paraqitet me artikullin “I KUJT ËSHTË ALEKSANFRI ?!”.
Siq shihet, në fund ka vetëm pikëpyetje. Që të mos jetë plagiatë, unë ia shtova edhe një pikëcuditëse, në mënyrë që edhe pas shumë polemikave dhe piraterish, dikush akoma nuk e ka të qartë se i kujt është Leka i Madh !
Një pirateri të tillë së pari e bënë grekët, pastaj sllavo-maqedonasit, të cilët mundohen që me cdo kusht ky stateg i madh të jetë i sllavo-maqedonasve ! Kanë të drejtë, duan ta përvehtësojnë një njeri të tillë, duan ta përvehtësojnë edhe Skenderbeun, edhe Nënë Terezën dhe shumë burra të ndritur shqiptarë.
Autori i artikullit në fjalë (B.S.) hidhërohet në ate se: “pse autorët maqedonas nuk shkruajnë tema me bazë shkencore mbi etnitetin e Lekës së Madh, alias Aleksandri! Pse autorët e huaj nuk i citojnë veprat e autorëve maqedonas, por i citojnë veprat e autorëve grekë, bullgar etj.!” Përndryshe, për autorin në fjalë, professor unuversitar, nuk vijnë në shprehje autorët shqiptar. Këta të fundit ua prishin “terezinë” si atyre grekë dhe bullgar, dhe të mos flasim për sllavo-maqedonas. Mëtutje, këta tëfundit disponojnë argumente para të cilave, siq thotë një fjalë “edhe Zoti hesht e jo më njeriu”.
Për t’u njohur me etnitetin e Lekës së Madh, së pari duhet të njihemi me maqedonasit antikë, gjegjesisht me historinë e maqedonasve të lashtë. Në enciklopedi theksohet: “Maqedonia në periudhën antike ishte shtet i pavarur, i banuar me fise iliro-thrakase, nga maqedonasit iu dha emri MAQEDONI”. Më poshtë thuhet: “Shtrihej rreth brigjeve të Detit Egje. Në histori është njohur me emrin Maqedonia, me kryeqytet Selanikun. Më vonë Filipi II, i ati i Lekës së Madh, i zgjeroi kufijtë në Veri. Kjo njihej me emrin Maqedonia II, me kryeqytet Stobi. Kufiri i Maqedonisë II shtrihej deri te lumi Astibo dhe rrjedha e poshtme e lumit Erigon”. (Mala Enciklopedija, Prosveta, Beograd, 1978, f.461).
Përndryshe, fqinji verior i Maqedonisë ishte Dardania, me qytetet më jogor të saj Justiana dhe Ceflloni. Pra, siq shihet, Maqedonia asnjëherë nuk është shtrirë në veri të lumit Astibo (Bregallnicë), dhe se në perëndim asnjëherë nuk e ka pasur territor të saj Maqedoninë e sotme perëndimore. Ata ishin të banuara me fiset tjera ilire, si : peonët, desarët, etj. Këtë e dëshmojnë edhe germadhat e vendbanimeve të vjetra dhe objektet e shumta arkeologjike të zbuluara anekënd hapsirës së Maqedonisë së sotme.
Kurse, sa iu përket maqedonasve, një historian do të theksonte : « Herët u paraqitën në histori dhe shumë herët u zhdukën ». Kjo tregon, se maqedonasit nuk patën jetë të gjatë në histori. Në shek. III p.e.re nuk u dëgjuan më fare, ndërsa Leka I Madh vazhdoi të “veprojë” në arenën historike. Ai bëri bujë dhe lavrage të thella në histori. Edhe sot është i pranishëm në lëminë e historisë. Për të dihet se është i biri i Filipi II e i nënës Olimpi dhe se mësues e ka pasur Aristotelin. Cka është me rëndësi, Leka i Madh, ishte mbret i Maqedonisë prej v. 336 deri në v. 323 p.e.r., pra, deri në vdekjen e tij. Përkatësinë etnike maqedonase, askush nuk mund ta injorojë ; prandej, edhe quhet Leka i Maqedonisë (Aleksandri i Maqedonisë). Por, me rëndësi është të theksojmë se, Maqedonia Antike, maqedonasit dhe me ta edhe Leka i Madh, edhe sot janë objekte studimi. Kështu, bëhet fjalë për një grup njerzish, në pjesën lindore të Afganistanit, dhe në një pjesë të Kinës, Iranit dhe Pakistanit, që dallohen nga të tjerët përreth tyre. Këta të Afganistanit, vendin ku jetojnë e quajnë Hundeza, ndersa vehten e quajnë hundezak, pasiqë vendi e ka formën e një hunde. Sipas Prof. Skender Rizajt, nga kjo edhe e merr emrin HUNDEZ.
Me rëndësi është të theksojmë se te ky grup njerëzish, gratë flasin gjuhën vendase, kurse e folmja e burrave dallohet. Burrat flasin gjuhën BURESHKI, që do të thotë gjuha e burrave. Ai (Prof. Skender Riza) i thekson disa fjalë të gjuhës „bureshke“. Janë të pakta, por që kanë një rëndësi të madhe linguistike dhe një karakteristikë tjetër është se asnjë fjalë e tyre nuk ka terminologji slave, por janë fjalë shqipe, që shqiptarët ende I flasin pa asnjë ndryshim. Disa fjalë kanë pësuar ndryshime, ose e kanë ruajtur të folmen e vjetër, por rrënja ka ngelur e pandryshuar. Sa për shembull do t’i marrim vetëm disa fjalë, të cilat I ka cituar Prof. Skender Riza, si: UN JAM…., BAJ (për bëj), Cila (për cela). Forma e fjalës CILA, edhe sot përdoret ndër shqiptarët e Maqedonisë, si psh.: Cile derën, cile thesin, ne vend hape (apo cele) derën, hape (apo cele) thesin, etj.
Hundezët përdorin edhe fjalë të tjera, si psh. BUBULLIMA, që siq shihet përdoret pa asnjë ndryshim edhe nga shqiptarët, si psh. “bubullon qielli”. Për foljen me SHKU, thojnë SHKRUAM NË…, për këmishën thojnë KAMISHA, dhe për teposht thojnë RAKAPOSHT (RA-KAH-POSHT), ra teposht, teposhtëza, etj.
Pra, nga ky fond i vogël fjalësh, të dhëna sipas autorit Skender Rizaj, lirisht mund të vijmë në përfundimin, se këta ushtarë të vendsur në Afganistan, para 2400 vjetësh, me xhelozi i kanë ruajtur fjalët shqipe deri në ditët e sotme, dhe lirisht mund vijmë deri te konkluzioni, se këta ushtarë paskan folur shqip, dhe se në vokabularin e tyre nuk ka fjalë slave, ku do të nxirrej dhe do të vinte në shprehje etniteti i sllavo-maqedonasve, se janë pasardhës të Lekës së Madh, gjegjësisht të maqedonasve antikë.
A mund të jenë sllavo-maqeonasit pasardhës të maqedonsve antikë? Pyetje kjo që parashtrohet në të shumtën e rasteve, por disa nga këto etnonime ndjehen si të ofenduar dhe disa të tjerë me të drejtë e përdorin këtë etnonim. Në këtë kontekst, unë këtu do të përdor disa të dhëna të nxjerrura nga enciklopeditë e ndryshme dhe nga literature e akademikëve sllavo-maqedonas.
Këtë më së miri e ilustron Mitko Panov, akademik i njohur, i cili, ndër të tjera, do të theksojë: ”Makedonski slloveni” , që në shqip do të thotë sllavo-maqedonas. (Geografija na SR Makedonija, Skopje, 1976, f.142), dhe më poshtë do të shtojë: “Gjatë shek. VII, VIII dhe IX, sllavo-maqedonët” (f.143, po aty). Më tutje, në enciklopedinë arsimore theksohet: “Maqedonasit = popull i sllavëve të jugut, që emrin e marrin sipas rajonit Maqedoni dhe janë pasardhës të fiseve të vjetar slave” (Mala Enciklopedija Prosveta, Beograd, 1978, f.463). Në enciklopedinë e gjeografisë theksohet: “Maqedonasit = popull nga grupi i sllavëve të jugut, të krijuar nga fiset slave BERSJAK, STRUMJAN, DRAGOVIT, etj.” (Enciklopediski Leksiokon Geografije, Beograd, 1969).
Kurse, sa i përket etnitetit të këtij populli, në Enciklopedinë Britanika, do të theksohet se: “Rilindja maqedonase ishte një process i gjatë i zgjimit kulturor dhe kombëtar. Mendohet se ky process filloi në shek. XIX, kur edhe u paraqitën librat e rilindasve të njohur Joakim Kërcovski, dhe jo Kicevski siq e shtrembërojnë sllavo-maqedonasit (vërejtja ime), të Kiril pejcinoviqit (1816) dhe të Pulevskit (1875)”.
Ndërsa, sociologu i njohur Ante Flamengo do të thotë : “Popull – komb më i ri që u formua në Jugosllavi është kombi maqedon, i formuar në vitin 1948”. (Libri Sociologia e A. Flamengo). Pra, identitetin e plotë kombëtar e arritën në vitin 1948. Ja pra pse sllavo-maqedonasit nuk mund të jenë maqedonasit antik. Më lart theksuam se kur kanë jetuar maqedonasit antik, kohë kur sllavët nuk kishin ardhur në Gadishullinballkanik. Kjo periudhë është mjaft e gjatë. Pra, në këtë rast gabohet shumë rëndë në kohë. Mu për këtë, me shumë të drejtë, Mitko Panov e përdor etnonimin sllavomaqedonas, në mënyrë që të bëhet dallimi midis maqedonasve antik dhe sllavo-maqedonasve. Gjithashtu, gabohet rëndë edhe në hapsirë, sepse mu për ate se Maqedonia Antike ka pas një shtrirje krejtësisht tjetër nga Maqedonia e sotme. Për këtë shih hartën e shek. IV-VI (Iliriku në shek. IV-VI « Ilirët dhe Iliria te autorët antik », Prishtinë, 1979).
Pra, e mira është që autorët sllavo-maqedonas të mos merren me kuazishkencë, sepse kjo iu sjell më shumë huti brenda vetë popullit sllavo-maqedonas. Unë i kuptoj se duan të jenë pasardhës të një populli të stërlashtë, me të cilin mburret historia antike dhe historia më e re, por ja që nuk munden të jeshin edhe sllavo-maqedonas edhe maqedonas antik, sepse maqedonasit e Lekës së Madh kanë jetuar në një hapësirë dhe në një kohë krejtësisht tjetër.

Tetovë, dhjetor 2006.
Falenderojme z.Gafurr Adili per shkrimin e postuar:
From : gafurr adili
Sent : Friday, December 22, 2006 12:01 PM
To : bruqi-flori@hotmail.com
Subject : PER PUBLIKIM !

e mërkurë, dhjetor 20, 2006

Jo tentim gjenocidi, por gjenocid shkruar

Shkruan : Ismet Hajrullahu

Z. Surroi, për t`ia bërë qejfin qarqeve të disa shteteve që tradicionalisht e mbështesin Serbinë, duke e mohuar gjenocidin, apo duke reduktuar atë në “tentim për gjenocid”, jo vetëm që nuk ndihmon në zgjidhjen e çështjeve ende të pazgjidhura të Kosovës, por në fakt ushqen edhe më shumë krizën për konflikte të mëtejshme.

Historia e vërtetë e njerëzimit do të shkruhet vetëm atëherë kur në të të marrin pjesë shqiptarët” Maksmilan Lambertz

Historikisht, Serbia, Mali i Zi, Mbretëria Jugosllave, në periudhën midis dy luftërave botërore si dhe Jugosllavia e Titos dhe e Millosheviqit ushtruan një gjenocid të vazhdueshëm e të paparë ndonjëherë, vetëm e vetëm për ta nënshtruar e asimiluar ose shpërngulur popullsinë shqiptare, duke synuar shkombetarizimin dhe sllavizimin e trevave të saj, Lidhur me këtë çështje dua të përmend disa fakte historike, që tregojnë qartazi gjenocidin serb të ushtruar në vazhdimësi mbi shqiptarët dhe që që hedhin poshtë mendimin e z.Surroi se në Kosovë është bërë vetëm një “tentim gjenocidi”.
Në vitin 1878, gjatë pushtimit të “Serbisë së Jugut”, nga ushtritë serbe u vranë mbi 35.000 shqiptarë, ndërsa u dëbuan duke i spastruar etnikisht ato treva mbi 300.000 shqiptarë. Kjo metodë e spastrimit etnik, është ndjekur në vazhdimësi ndaj shqiptarëve. Vetëm gjatë “Masakrës së vjeshtës” të vitit 1912, sipas një raporti të fshehtë të përfaqësisë austriake në Shkup, del se nga ushtria serbe janë vrarë 47.000 shqiptarë. Po në periudhën 1912- 1914 u dëbuan nga trevat e veta në mënyrën më çnjerëzore rreth 302.907 shqiptarë. Në vitet 1951- 1966 të Jugosllavisë titiste u dëbuan nga Kosova edhe 450.821 shqiptarë.
Brenda këtyre periudhave kohore, po të bëjmë një kalkulim të thjeshtë, del se nga Kosova me të gjitha viset që u shkëputën me dhunë nga trungu i saj, del se Serbia dëboi në mënyrën më barbare mbi 1.030.127 shqiptarë, të cilëve nuk iu lejua kurrë më të kthehen në trevat dhe pasuritë e tyre. Ndërsa sa i përket gjenocidit të fundit serb në Kosovë, të cilin z. Surroi po e quan “tentim gjenocidi”, gjatë luftës Nacional Çlirimtare të organizuar nga UÇK-ja, Serbia vrau mbi 15.000 shqiptarë, mbi 90% të të cilëve ishin të paarmatosur, gra, fëmijë e pleq . Po gjatë kësaj kohe janë përdhunuar mbi 20.000 femra shqiptare , janë zhdukur mbi 3000 shqiptarë, një pjesë e të cilëve, për qëllime krejtësisht politike, edhe për së vdekuri, ende po mbahen pengë nga Serbia.
Sipas një raporti të UNHCR-së të publikuar në qershor të vitit 1999, thuhet se 443.300 shqiptarë janë dëbuar me dhunë nga Kosova në drejtim të Shqipërisë , 225.000 mijë në Maqedoni, 64 mijë në Mal të Zi, 20 mijë në Bosnje, 22 mijë në Sanxhak, mbi 15 mijë në Turqi, 6 mijë në Kroaci, 3 mijë në Bullgari e shumë e shumë të tjerë në vendet të Evropës, ShBA-së, Australisë e Kanadasë, të cilët vetëm falë luftës heroike të UÇK-së dhe ndërhyrjes me kohë të faktorit ndërkombëtar mundën të kthehen në vatrat e veta. Gjithashtu edhe mbi 850 mijë shqiptarë të tjerë, që mbetën në Kosovë, u detyruan të fshiheshin maleve dhe nëpër vende të tjera për t’i shpëtuar zhdukjes së plotë fizike.
Serbia nuk u ngop vetëm me vrasje dhe dëbime të shqiptarëve, por ajo shkatërroi dhe dogji mbi 1100 vendbanime shqiptare , mbi 200.000 mijë shtëpi , lokale afariste , shkolla, monumente kulturore etj. Gjithashtu ajo ka sekuestruar dokumentet e gjendjes civile, ka grabitur pensionet e shqiptarëve, dokumentet kadastrale etj.
Këto fakte dhe shifra tregojnë se Serbia në vazhdimësi ka ushtruar dhunë e gjenocid të paparë ndonjëherë në Evropën e qytetëruar. Prandaj, z. Surroi, për t`ia bërë qejfin qarqeve të disa shteteve që tradicionalisht e mbështesin Serbinë, duke e mohuar gjenocidin, apo duke reduktuar atë në “tentim për gjenocid”, jo vetëm që nuk ndihmon në zgjidhjen e çështjeve ende të pazgjidhura të Kosovës, por në fakt ushqen edhe më shumë krizën për konflikte të mëtejshme.
Besojë se z. Surroi e di mirë përkufizimin e fjalës gjenocid, që ka të bëjë me dhunën e egër, shfarosjes së plotë a po të pjesshme të një popullsie ose grupeve të vogla kombëtare që bëhen nga qeveri shoviniste.
Pas të gjitha këtyre fakteve rrëqethëse historike të pakontestueshme, të cilat kanë tronditur botën e civilizuar , të mohosh gjenocidin serb ndaj shqiptarëve të ushtruar në vazhdimësi do të thotë të jesh me apo pa vetëdije pjesë e skenarëve të ndryshëm antishqiptarë.
Ndoshta , z Surroi do të bënte më mirë sikur në këto momente para palës serbe ta hapte, çështjen e shqiptarëve të dëbuar me dhunë që nga viti 1878 e këtej. Rikthimi i shqiptarëve “Muhaxherë” në trevat dhe pasurit e tyre, kur Serbia kërkon kthimin e të zhvendosurve në Kosovë, është më se i domosdoshëm, i drejtë dhe i pranueshëm për boten e civilizuar. Nëse një gjë e tillë për ndo kë do të dukej gjoja e pamundur, për shkak të kohës së gjatë që ka kaluar, edhe pse kjo nuk qëndron, së paku të negociohet me palën serbe, që të dëbuarve t’u rikthehen apo t’u kompensohen pasuritë e grabitura nga kolonizatorët serbë.
Shpresoj që fjala “Tentim Gjenocidi” e përdorur në fjalimin e z. Surroi në “Takimin e elefantëve” në Vjenë të jetë vetëm një lajthitje e tij e momentit dhe jo qëndrim zyrtar i “Grupit të Unitetit”

Pse u suspendua nga puna magjistri i bibliotekarisë shqiptare z.Xhafër Syla?

Prishtinë,20 dhjetor 2006.

Më datën 14 nëntor 2006 drejtori i Bibliotekës Kombëtare dhe Universitare të Kosovës,në Prishtinë morri një vendim arbitrar për suspendimin nga puna magjistrin e shkencave të bibliotekarisë Z.Xhafer Syla(1952).

Magjistri Xhafer Syla ,sipas Vendimit numër 269 ka bërë”… shkelje të rendë të obligimeve të punës sipas nenit 30 paragrafi 30.1.pika(a) dhe (e) të Urdhëresës Administrative numër 2003/2,për zbatimin e Rregullorës së UNMIK-ut,numër 2001/36 mbi Shërbimin Civil të Kosovës,ngase në bazë të kërkesës për zhvillim të procedures disciplinore …,vërtetohet se Xhafer Syla është implikuar me shkrimet e tij në mediat e shkruara dhe elektronike ku denoncon,fyen dhe akuzon punëtoret e BKUK-së dhe personalitetet publike të Kosovës,thuhet në vendim të nënshkruar nga Drejtori I BKUK, Dr.Sali Bashota.

Komisioni diciplinor i BKUK-së,conform dispozitave ligjore në fuqi,në afatin ligjor (30 ditë)akoma nuk e ka ftuar Mr.Xhafer Sylën në interpelancë diciplinore.
Hë për hë Xhafer Syla,deri më tash më asnjë shkrim autorial në mediaat e shkruara dhe elektronike nuk e ka denoncuar,fyer dhe akuzuar punëtorët e BKUK-së si dhe personalitet publike të Kosovës.

Është e vërtetë se ndaj personave përgjegjës të BKUK është quar pluhur mbi punën jo të mire të përgjegjësve në media “Epoka e re”; “Koha ditore”etj., por autor i këtyre shkrimeve nuk është shkencëtari dhe publicisti i njohur Mr.Xhafer Syla.

Besojmë dhe shpresojmë që Komisioni Diciplinor i BKUK në Prishtinë si dhe MASHT-i do të çvlerësoi Vendimin mbi suspendim dhe të njajtin ta kthej në vendin e punës Bibliotekar në Departamentin e Katalogimit,ngase konflikti është pakëz më thellë sepse
z.Xhafer Syla ,ka pretendime të konkurojë si Drejtor në BKUK,çka drejtorit të tanishëm një gjë e tillë nuk i konvenojë.

Kësaj radhe për lexuesit tanë po publikojmë një punim shkencorë të z.Xhafer Syla.

Siç njoftuam opinionin kohë më pare magjistri Xhafer Syla,edhe pak ditë para një komisioni të lartë shkencorë të Universitetit të Zagrebit,do ta mbrojë disertacionin mbi censurën e librit shqip në Kosovë prej vitit 1945 deri në vitin 1999.

Mentor i disertacionit të Xhafër Sylës është ilirologu i njohur kroato-arbereshë Akademik profesor doctor Aleksandër Stipçeviqi ,i njohur për lëxuesin tonë për librin e tij shkencorë mbi “Ilirët”.

Flori Bruqi




Mr.sci.Xhafer Syla

Teoritë e seleksionimit dhe strategjia e mbijetesës

(I)



Çështja e “qasjes kundrejt posedimit”



S’ka dyshim se vetë përzgjedhja është e lidhur me dy faza brenda procesit të ndërtimit të fondit - me fazën e hulumtimit të bashkësisë së shfrytëzuesve dhe të nevojave të tyre dhe me fazën e formësimit e planit të furnizimit



Mr. Xhafer Syla



Në teorinë bashkëkohore bibliotekare ndërtimi i fondeve zë vend të rëndësishëm. Me këtë gjë nuk dëshirojmë gjithsesi të themi se gjatë zhvillimit historik të bibliotekarisë nuk i është kushtuar rëndësi e denjë sajimit të fondeve pasi që ekziston kundrimi i pranuar dhe i përqafuar nga të gjithë, se fuqia e bibliotekave dhe e veprimtarisë bankare del nga dy funksione të tyre elementare: funksioni i grumbullimit dhe funksioni i ruajtjes së bartësve materialë në të cilët është shënuar dituria dhe përvoja e njerëzimit. S’ka dyshim se mbi sendërtimin kreativ të sajimit të fondeve mbështetet një pjesë e konsiderueshme e fryteve civilizuese e me këtë edhe teza për rëndësinë e bibliotekave për shoqërinë: Ndaj, kuptohet se për ç’arsye janë orvatur bibliotekarët, qoftë publikë apo privatë, ta plotësojnë me veprat më të rëndësishme, brenda kompleksit të kulturës simbolike të të shkruarit. Me këtë rast kanë rënë ndesh dy qasje specifike – një - zhvilluar mbi parimet e seleksionimit rigoroz, ç’formë e njeh teoria e kulturës si censurë dhe, tjera, që i ka kushtuar vëmendje të merituar, mirëpo është nisur nga objektivat fare të tjerë që thonë se nga esenca e veprimtarisë bibliotekare lypset ofruar një lëndë të llojllojshme, pavarësisht nga interesat e veçanta të shoqërisë. Ky tretman i dytë është prezantuar në mënyrë të plotë dhe konstituive, për herë të parë në librin e G. Haudit, “L’Advis pour une biblioteque” (ose “Advice on establishing a library”), që më vonë është cituar dhe interpretuar shumë herë.



Parimet e teorisë së përzgjedhjes



Para se ta vëzhgojmë teorinë e sotme të selektimit vlen t’i rikujtojmë parimet që i ka cekur Nande në teorinë e tij të përzgjedhjes.1) Ç’është e vërteta, për të është detyrë e parë e bibliotekarit që në bibliotekë të sigurojë praninë e veprave të autorëve me peshë, të vjetër dhe bashkëkohorë, të cilat vepra janë përcjellë me interpretimet e eruditëve dhe me komentet e tyre në gjuhën dhe shkrimin autentik. Mandej duhet bërë përpjekje që të grumbullohen veprat e atyre autorëve, të cilët kanë shkruar mbi shkencën në mënyrë të përgjithshme, ose mbi ndonjë sferë shkencore, si dhe veprat e atyre autorëve, të cilët kanë interpretuar më së miri ndonjë autor tjetër, ose ndonjë libër tjetër. Në librin e përgatitur mirë nuk bën të mungojë kompilimi i trakteve, por as veprat e atyre autorëve, që kanë futur ndonjë risi në shkencë, apo që kanë përpunuar çkado. Naude është angazhuar me pasion që në bibliotekë të gjejnë vend edhe veprat e atyre autorëve, të cilët kanë shkruar kundër ndonjë shkence, apo që me diturinë vetjake i janë kundërvënë ndonjë teorie relevante shkencore, si dhe veprat e heretikëve më të njohur, respektivisht shih veprat heretike. Dhe, në fund, biblioteka e nozulluar mirë, është e detyruar të mbledhë edhe librat “e rëndomtë“, fjalorët, koleksionet e ndryshme etj.

Qasjen e seleksionimit Nonde e ka bazuar në bindjen se bibliotekën, që sipas destinimit të vet lypset të jetë e arritshme për të gjitha, përkatësisht sipas radhës opinion-shenjtërisë shtresës së arsimuar të popullit duhet ndërtuar gjithsesi si bibliotekë enciklopedike, humanitare, erudite.

Aq sa këto parime janë themelore dhe edhe më tej të pranishme në vetëdijen e çdo bibliotekari, që është inkorporuar në proceset e ngritjes së fondit të bibliotekës së tij dhe sado që nuk mund të eliminohen nga bazat e përcaktimeve filozofike të profesionit, po aq ka koleksione të gjata më se një shekull e sidomos gjatë disa dekadave të fundit, që kanë apostrofuar lëndën e pashmangshme të diskutimeve mbi sajimin e fondit. Seleksionimi është pa dyshim një nga fazat në ngritjen e fondit, që kërkon një fundament të qartë teorik dhe veprime tejet precize, profesionale, bazike. Prapëseprapë seleksionimi është një nga ato “mitet e mëdha”, të cilët i hasim aq shpesh në punimet profesionale nga domeni i librave, pa e humbur nga pak rëndësinë e vet të dikurshme karshi kërkesave kategorike nga ambienti i vet: së pari, karshi kërkesave të shfrytëzuesve (të cilët mund t’i shpien elektorët në lëmin e “furnizimit” sipas dëshirës ) të atij shfrytëzuesi individual që ka gatur fat që dëshira e tij të manifestohet derisa ku ende mjetet disponuese financiare e pastaj edhe kundruall kërkesave të financuesve, të cilët po i zvogëlojnë çdo ditë pa mëshirë mjetet për nozullim, madje edhe në vende bukur të zhvilluara?! Në kontekstin e “ambientit” nuk duhet harruar as prodhuesit e materialit, i cili me të hyrë në biblioteka do të njihet sipas sintagmës “material bibliotekar”, apo me anën e lidhjeve telekomunikuese do të arrihet dhe asisoj i afërt në atë pjesë të kulturës simbolike, që sot po quhet gjithnjë e më shumë ‘bibliotekë virtuale”.2)

S’ka dyshim se vetë përzgjedhja është e lidhur me dy fazat e cekura, brenda procesit të ndërtimit të fondit, pra, me fazën e hulumtimit të bashkësisë së shfrytëzuesve dhe të nevojave të tyre dhe tok me fazën e formësimit e planit të furnizimit (blerjes) dhe bashkësisë së tornitorëve) që sot shtrojnë para bibliotekarëve një sërë pengesash. Themi këtu edhe atë se plani i shestuar i furnizimit (blerjes), i cili, ndër ne, ka një numër bukur të vogël bibliotekash, duhet të përfshijë edhe qasjen seleksionimit, përkatësisht se është i detyruar të peshojë përgjegjësinë për përzgjedhje dhe parimet themelore e kriteret që duhet t’i përmbahen në vetë procedurën e seleksionimit, kur t’i vijë radha, si dhe çështjet lidhur me furnizimin (blerjen) e koordinuar dhe mënyrën alternative të furnizimit të lëndës së domosdoshme, që sot njihet ndër qarqet profesionale, si çështje e “qasjes kundrejt posedimit” (access vs. awnership).



Të arriturat e avancuara kompjuterike dhe telekomunikative



Për bibliotekistin fondi bibliotekar është tërësi e përbërë nga njësitë e lëndës bibliotekare, trajtave dhe brendisë së nduarduartë, të organizuara në pjesë, të cilat i çmojnë koleksionet. Një nga sfidat më të mëdha për bibliotekat në gjysmën e dytë të shekullit XX ishte sfida e zgjedhjes së llojit të lëndës. Deri tani, procesi i vendosjes ishte, kuptohet, horizontalisht, sepse ishte fjala për vetëm disa llojesh të nduarduarta të lëndës së lidhur të shpeshtën me disiplinat e caktuara, si gjeografia dhe muzika, ndërsa instrumentet teknike qenë realisht të thjeshta dhe të lira. Me shfaqjen dhe zgjerimin e teknikës optike dhe laserike, të digjitalizimit dhe të shënimeve audio dhe video dhe me të arriturat e teknikës gjithnjë e më të avancuar kompjuterike dhe telekomunikative, pritej përherë e më shumë të grumbullojnë mendimet e reja si kompakt–disqet, kronikat audio dhe video, të disqeve laserë dhe të programeve kompjuterike. Krejt këto mendime, siç dihet, kërkojnë një qasje tejet të sofistikuar dhe te shtrenjtë. Njëherësh, nga bibliotekat kërkohet të blejnë (të furnizohen) dhe mirëmbajnë koleksionet në mediet tradicionale.

Tek orvatet të përmbushë kërkesat e epokës së re, edhe teoria dhe praktika bibliotekare nisen nga kritere “klasike”, të dyfishta: që fondi të rregullohet dhe të bëhet i shfrytëzueshëm në kushte të mundshme optimale, lënda bibliotekare duhet të ndahet në koleksione, apo sipas llojit të bartësve (vëllimet e dorëshkrimeve, të muzikës, të hartave dhe shkronjës, të hartave dhe glomuseve, koleksionet CD ROM-ve dhe kështu me radhë) ose sipas teorive logjike duke pasur parasysh lëndën, temën ose ndonjë fushë të veçantë pa marrë parasysh protagonistët, përkatësisht atë koleksion është konfirmuar lënda dhe bartësit e llojllojshëm, ç’prej dorëshkrimeve gjer në dokumentet elektronike (p.sh., koleksionet vendore, koleksionet memoriale, koleksionet e punimeve te doktoranturës, koleksionet e dosjeve). Pikërisht së këtejmi çdo bibliotekë rezonon se në ç’mënyrë do të organizojë fondin e saj dhe cilat vëllime do t’i ndërtojë brenda fondit, sepse përzgjedhja e bartësit të caktuar, nëse ofrohet titulli i dhënë në disa bartës... është i lidhur jo vetëm me preferenca shfrytëzuesish dhe disponua Programe për kompjutershmërin e pasjes gjegjëse për lexim, (nëse ka nevojë3), porse edhe me strukturën e brendshme të bibliotekës, me shkathtësitë-shtesë të personelit të saj, me mënyrat e depozitimit e të mbrojtjes së saj, me mënyrat e shfrytëzimit etj.



Teoritë e seleksionimit dhe strategjia e mbijetesës

(II)



Bibliotekat interesohen për burimet informative dhe të shfrytëzueshme



Për shkak të zvogëlimeve drastike të mjeteve për furnizim me material bibliotekar, edhe në vendet e zhvilluara shumë biblioteka ballafaqohen me kokëçarjen se si t’i zbatojnë seleksionimin, madje edhe atëherë kur politika furnizuese është konceptuar mirë dhe është shtruar drejt.



Mr. Xhafer Syla



Të vetëdijshëm për një varg vështirësish, që shfaqën me atë rast disa bibliotekarë, do të qëndronin me dëshirë në mediet klasike dhe në koleksionet klasike brenda bibliotekës së tyre, duke justifikuar labilitetin e vet me mjete financiare, që mungojnë për zgjerimin potencial të zgjedhjes. Bibliotekat e tilla do të mbesin gradualisht anash në krahasim jo vetëm me trajta të reja të lëndës apo me teknikën e re komunikuese, por edhe në krahasim me njërën nga detyrat e veta bazike që të informojnë, përkatësisht të udhëzojnë dhe të mësojnë. Në anën tjetër, bibliotekarët më të vendosur do të përpiqen të ndjekin trendet dhe të furnizohen me lëndën e llojllojshme edhe me një çmim shpenzimesh të mëdha dhe me rrezikun e lidhur me “qëndrueshmërinë” e medias së re duke u përcaktuar për koleksione të reja të llojit të veçantë, të cilat ndoshta nuk do t’i përballojnë shtimit të paraparë, ose shkakun e tejkalimit të buxhetit ose shkaku i pamundësisë që të përtërihet vazhdimisht raporti mekanik ose për hir të arsyeve të tjera.



Teknikat moderne dhe ekzistimi i një numri gjithnjë e më të madh të revistave elektronike



Ndërkaq, për shkak të zvogëlimeve drastike të mjeteve për furnizim me material bibliotekar, edhe në vendet e zhvilluara shumë biblioteka ballafaqohen me kokëçarjen se si t’i zbatojnë seleksionimin, madje edhe atëherë kur politika furnizuese është konceptuar mirë dhe është shtruar mirë, sot kemi një dukuri të shpeshtë se bibliotekat pakësojnë në mënyrë te konsiderueshme parapagimet ekzistuese për rend, me ç’rast bibliotekat interesohen për burimet relativisht të mira informative dhe të shfrytëzueshme programe për kompjuterin dhe për gjendjen e rasteve të kërkuara me anë të huazimit ndërbibliotekar. Mbështetja e vendimeve të tilla nuk është vështirë të gjendet në të dhënat nga studimet për shfrytëzimin e revistave4) dhe për matjen e efekteve ekonomike të shpenzimeve si dhe të dhënave lidhur me shpejtësinë e nozullimit, sigurinë dhe lehtësinë e shfrytëzimit gjë që krejt kjo flet në favor të asaj se arritja te revistat është më e shpejtë dhe më e thjeshtë se sa që është rasti me librat dhe materialin tjetër. Kësaj i kontribuojnë edhe teknikat moderne dhe ekzistimi i një numri gjithnjë e më të madh të revistave elektronike.

Mirëpo, bibliotekarët në bibliotekat shkencore, duhet t’i adaptohen me hezitim kësaj zgjedhjeje, madje edhe kur janë të shtrënguar që për arsye të mbarsjes së titujve vijues të revistave të dëshiruara, ta zvogëlojnë në mënyrë drastike furnizimin e librave. Shkakun e kësaj M. Line e gjen në tri teza: ose bibliotekistët nuk besojnë në “arritshmërinë” si alternativë reale dhe e aplikueshme, ose janë të detyruar të veprojnë në mënyrë irracionale (më së shpeshti nën presionin e kërkesave të profesorëve), apo nuk janë fare koshientë se çfarë bëjnë. Do të ishte gjë interesante që këto teza të Linesë të argumentohen me të dhëna të marra nga hulumtimet në bibliotekat tona, destinuar profilit me fakultet.

Në disa nga bibliotekat ne Kosovë, e këtu na interesojnë në rend të parë, bibliotekat për profilin me kualifikim superior, është relativisht lehtë të vërehet mungesa e çfarëdo sajimi elementar të fondeve e me këtë edhe mosekzistimi i politikës së konsoliduar furnizuese dhe të parimeve të seleksionimit. Ndaj furnizimi është sporadik, ndërsa furnizimi me revista të huaja, i është lënë kryesisht Ministrisë së arsimit si financuese në kuadrin e mjeteve të së cilës lypset të orientohemi me shkathtësi. Në një situatë këso dore, vetëm mund “të ëndërrohet” për mediumet e reja, madje edhe atëherë kur është mundësuar lidhja telekomunikative, gjegjësisht kur bibliotekat bëhen vende, nga të cilat hulumtohen drejtpërsëdrjeti bazat e të dhënave dhe komunikohet në mënyrë imediate me anëtarët e bashkësisë shkencore anembanë botës, kur cilësia e fondit lokal më së shpeshti shërbimet jo ekzistuese bibliotekare, nuk i garantojnë shfrytëzuesit se do ta gjej lëndën e nevojshme, përpos në rastin që nga bazat e arritshme të mbushura me tekste personalisht të marr tekstin, që e intereson. Kur themi shërbimet jo ekzistuese bibliotekare mendojmë për ato biblioteka pranë fakulteteve të cilat i nuk i kanë ende të bashkërenditura bazat e të dhënave, kështu që nuk marrin pjesë në krijimin e bazave qendrore të t dhënave, me çka është pamundësuar veprimtaria informative dhe e kësaj biblioteke dhe asaj veprimtarie informative veç e veç në nivelin kombëtar, për arsye se bibliotekat më të vjetra është fjala për koleksionet e rëndësishme të literaturës shkencore për fushën konkrete e shkencore, respektivisht për lëndën, e cila edhe ashtu gjendet me vështirësi. Pastaj mendojmë për të informuarit e pamjaftueshëm të shfrytëzuesve përkitazi me mundësinë e huazimit ndërbibliotekar dhe për burimet e tjera të arritshme informative për të cilat do të udhëzoheshin shfrytëzuesit, gjegjësisht për mungesën e bashkëpunimit ndërkombëtar, në përgjithësi.



Margjinalizimi i ndërtimit të fondeve



Në kushte të tilla, ndërtimi i fondeve, është margjinalizuar deri në fund. S’është e vërteta pjesërisht për shkak të financimit absolutisht te papërshtatshëm, me ç’rast te kompetentët (Qeveria, ministria kompetente, po edhe vetë shteti) vërehet mungesa e vetëdijes për nevojën e bibliotekave dhe për peshën e tyre në mësimin dhe shkencën superiore 5) e pjesërisht për shkak të izolimit total të bibliotekave të fakulteteve dhe të atyre qendrore universitare nga ecuritë kryesore të jetës dhe punës të secilit nga katër universitet të Kosovës, fondet e atyre bibliotekave po thuaj se ka përjashtim, janë privuar nga derdhja e lëndës së re jo vetëm në raport me llojet e reja të lëndës, e cila gati se nuk ekziston ( me përjashtim të disa bibliotekave të shkencave natyrore dhe mjekësore), veç se edhe për shkak të përqindjes së vogël të risive në krahasim me fondin e gjithmbarshëm. Bashkë me ashtuquajturin fond i përgjithshëm, të cilit i është bashkangjitur (për arsye organizative) shpesh herë edhe koleksioni referent, koleksionet në bibliotekat superiore, janë bashkangjitur si koleksione të periodikut dhe koleksione për huazim afatshkurtër të studentëve si dhe koleksionet e punimeve të disertacioneve dhe magjistraturave, e nuk është e tepërt të përmenden edhe vëllimet e fotokopjeve të cilat i gjënë bibliotekistët e vyeshëm me kujdes, duke cenuar dispozitat e lidhura me të drejtat autoriale. Disa lloje të lëndës dispensat, punimet e doktoratës dhe magjistraturës arrijnë në bibliotekat ne bazë të dispozitave gjegjëse interno, pra për atë lëndë nuk ndahen mjete nga biblioteka e buxhetit të lejuar. Një numër revistash arrijnë me anë te huazimit ndonjëherë me anë të dhuratave të profesorëve kurse një numër titujsh duhet të blihen. Do thënë se evoluimi i shfrytëzimit të revistave, nuk bëhet, kështu që është tejet vështirë të konstatohet arsyeshmëria e furnizimit të një titulli të lënë me të tjetrin titull. Numri i librave, veçanërisht i atyre të jashtme, ka rënë nën çdo kufi të logjikshëm e që është vështirë të konfirmohen kriteret për një punë të tillë.





Teoritë e seleksionimit dhe strategjia e mbijetesës

(III)



NJë varg mënyrash për t’u vlerësuar fondi bibliotekar



Çdo e dhënë e re do të jetë nxitëse për materializimin e qëllimit përfundimtar në ngritjen e fondit, në inaugurimin e fuqisë dhe dobësisë së fondit ekzistues dhe të rindërtimit optimal të tij.



Mr. Xhafer Syla



Sipas mendimit të ekspertëve, të cilët janë marrë rrënjësisht me çështjen e evoluimit të fondeve në bibliotekat shkencore (M.Line, D.Urquhart, Kent, A.et al., Clapp, V. dhe R.Jordan, Bucklant, M dhe I.Wordburn etj. ka një sërë mënyrash për t’u vlerësuar vlera e fondit bibliotekar (ç’prej të dhënave statistikore, mbi shfrytëzimin dhe hulumtimin e titujve, të “formularëve të përgatitura më parë, si bie fjala e Clapp-Jordanit ose formulë – Washington State, deri te mendimet e ekspertëve dhe në bazë të të dhënave të grumbulluara dhe analizave të kryera të përmirësohet furnizimi, gjegjësisht t’i kontribuohet rrjedhës së procesit të ndërtimit të procesit të sajimit të fondit brenda të cilit, çdo e dhënë e re do të jetë nxitës për materializimin e qëllimit përfundimtar në ngritjen e fondit në inaugurimin e fuqisë dhe dobësisë të fondit ekzistues dhe të rindërtimit optimal të tij. Mungesa e hulumtimeve këso dore jo vetëm se pamundëson ndërtimin e mëtejmë të fondit porse nuk mund te ndikojë as në gjetjen e mënyrës alternative, me të cilën do të afrohej probabiliteti për ndërtimin e mëtejshëm të fondit, porse nuk mund të ndikohet me gjetjen e modusit alternativ me të cilin do sigurohej lëna që nuk ekziston në fondin e bibliotekës ekzistuese.



Duhet kushtuar vëmendje më të madhe ndërtimit të fondeve



Në situatë te tillë të bëhet fjalë për fondet në bibliotekat universitare në Kosovë? Apo shkaku i situatës së tillë, bibliotekarët duhet t’i kushtojnë vëmendjen më të madhe ndërtimit të fondeve sesa që kanë bërë ndonjë herë? Mundësia që të përcaktohet pikëpamja që dominon në disa biblioteka amerikane dhe britanike e sipas të së cilës “qasja” është shumë më rëndësishme dhe më efektive se sa “posedimi” është jashtëzakonisht e madhe. Por a duhet t’i nënshtrohemi kësaj pikëpamjeje, apo duhet pyetur a thua vendimi për këtë të kesh lenden në bibliotekën vetjake, apo të mundësohet qasja lendes qe nuk e posedojmë, do të jetë e kushtëzuar vetëm nga arsyet financiare. Me fjalë të tjera, shkaku i mungesës të mjeteve për ndërtimin vetjak të fondit, bibliotekat tona kanë braktisur “sistemin” në favor të “rastësisë”, eventualitetit kanë zëvendësuar seleksionin me improvizim, kurse pamundësinë që të japin përgjigje ndaj kërkesave të shfrytëzuesve orvatën ta kompensojnë me huazimin ndërbibliotekar, duke i siguruar shfrytëzuesit këmbëngulës, që sidoqoftë të arrijë atë lëndë, që i nevojitet.6)

Vendimi për atë a të furnizohemi, pra të kemi ose të sigurojmë qasjen lëndës së kërkuar, nuk bën të merret vetëm me bazë të efektit relativ të shpenzimeve, ose në vetë efektivitetin. Kriteret bazë për efektivitet, janë sipas Linit shpejtësia e furnizimi, siguri dhe lehtësia shfrytëzimit e jo indikatorët financiarë, të cilët, gjithsesi nuk janë të parëndësishëm, por atyre bën të qasem nga disa aspekte të llojllojshme. Shpejtësia e nozullimit për llojin e caktuar të lëndës së pari shënime të lexueshme mekanike dhe për lëndën e cila mund të fotokopjohet dhe të dërgohet lehtas (bie artikulli në revistë) sot matet me minuta, ndërsa siguria varet së shpeshti nga të informuarit e mirë të bibliotekistit, respektivisht nga shkathtësia e tij që dokumentin e nevojshëm ta kërkoj në vendin e vërtetë. Edhe letërsia e shfrytëzimit të dokumenteve të fotokopjuara, nuk rrezikohet. Mirëpo nëse është fjala për libra, ose p.sh. për disqet, ose për farë dorëshkrimi të vjetër, ekzemplari i kërkuar arrihet më ngadalë në mënyrë të dukshme , kurse nëse sigurohet kopja e tij mikrofilmime, të lexuarit vështirësohet gjithsesi (e sa i përket vetë sigurisë shtrohet kuestionari athua biblioteka që posedon kopjen e kërkuar do t’i përgjigjet lutjes në rast se shfrytëzuesve të saj u është komplikuar shfrytëzimi). Gjurmimet në SHBA dhe Britani kanë dëshiruar, se veç 70% nga lënda gjendet në fondin e bibliotekës amë, por edhe se 60% e lëndës është e arritshme nëse bëhet kërkesa kjo d.m.th. se 40% të mbetura janë objekti më i kërkuar, kryesisht i nevojshëm për studentët, gjatë sigurimit, që nuk mund të ndihmoj as huazimin ndërbankar, për arsye se shpejtësia e furnizimit është joadekuate.7)



Shërbimet bibliotekare janë gjithnjë e më modeste



Një nga propabilitekat që shtrohet para bibliotekave universitare të Kosovës, po edhe para financuesit është siguruar konstituiv i literaturës elementare të librave të mësimit dhe të dispensave në bibliotekat qendrore të fakulteteve dhe mjetet e ndara sipas destinimit për begatimin e koleksioneve përkatëse. Mundësi tjetër është në koordinimin e furnizimit në nivelin universitar dhe kombëtar me një program të konceptuar në mënyrë solide të huazimit ndërbibliotekar.

Me fjalë të tjera, nëse i kthehemi teorisë së ndërtimit të fondeve dhe teorisë së seleksionimit, do thënë se theksimi tradicional mbi zhvillimin e fondeve të mëdha lokale shkencore, që te ne teksa duhet të konceptohen, lypset orientuar nga zhvillimi i koleksioneve të mrekullueshme lokale, lidhur me përcaktimet specifike të universitetit veç e veç, me të cilat, brenda kompleksit të rikonstruktimit të arsimit superior të Kosovës dhe të punës shkencore, i jepet një vend i veçantë. Krahas kësaj ka rëndësi të veçantë të mundësohet qasja literaturës së duhur shkencore, pa marrë parasysh se ku ndodhet. Pa dyshim kjo është alternativë e pranueshme për ata shfrytëzues, të cilët që tani mbështeten në furnizimin me dokumente nga burimet e tjera (me anë të rrjeteve telekomunikuese, me fotokopje ose huazim klasik ndërbibliotekar të kopjes së kërkuar). Është kjo alternativë e cila, shkaku i faktorëve imitues, që i zumë në gojë, nuk do të thotë se është gjithmonë e kënaqshme, po është doemos më e shtrenjtë, për s’arsye, shfrytëzuesit, nëse janë të detyruar ta paguajnë vetë shërbimin, mund t’i pakësojnë gradualisht kërkesat e veta.

Fondet e vobektësuara, në një anë dhe “arritshmëria” që nuk është përherë ideale, shpien deri tek ajo që shërbimet bibliotekare janë gjithnjë e më modeste, që ndikon drejtpërdrejt në punën shkencore dhe mësimore, duke iu kanosur, nëse edhe nuk e bëjnë të pamundur atë.

P. s.



Për shkak të natyrës së gazetës, u hoqën shënimet.

Botuar:

http://dervina.com/?sherbimi=lajme&lajmi=1407-3382:200
http://floart-press.blogspot.com/2006/12/csht-e-vrteta-pr-suspendimin-nga-
puna.html







L I T E R A T U R A



1. Usp.Naude.G.Advice on establishing a library. Berkeley; Los Anmgeles;

University of Califonia Press, 1950.

2 W. R. Perryman paraqet rezimenj e Vojeqer te cilin paraqet serijen klasike te muzikes ne CD.

3.Shembullin ma te mirë e paraqet fakulteti Filozofik në Zagreb i cili nga viti 1994 ka ble rreth 648 libra dhe 216 revista shkencore nga bota e jashtme. Edhe tani vetë fakulteti me mjetet financiare që ka blerë 29 revista shkencore nga bota e jashtme.

4. Usp. Hoadley. I. B. Access vs.ownership; Myth or realit.// Library

Acquisitions: Practice & Theory 17 (19993). 2. 1991195.

5. Usp. Line. M. Acces versur ownership: how real anm alternative is it? 61st IFLA General Conference, 2026 August 1995. Istqanbul.Turkey.

e mërkurë, dhjetor 13, 2006

Vasil Qesari:Qyfyri i fundit i nje "antikomunisti" ....

Qyfyri i fundit i nje "antikomunisti" ....




( Kerkoj ndjese per forumin e nderuar "Alb-Club",per faktin se po e percjell kete qyfyr, pa lejen e tij. Por, kete e bej nga deshira per t'i shtuar pakez humor, diteve monotone te dimrit dhe atyre qe vujane nga alergjia e "biografive")

***

Lajm i çuditshëm ky, nga "Alb-Shkenca" simotër.


"Do te ishte mire qe drejtuesi i nderuar i "Alb-Shkences"" te deklarje pastertine e figures se tij. Ai me ndergjegje qytetari e atdhetari, pavaresisht se ne cilin shtet jeton dhe punon te vetedeklaroje Curriculum Vitae-n e tij, duke e vertetuar ate me persona te tjere te cilet e njohin figuren e tij."
Klajd Kapinova
------------------------------------

E gjithë kjo deklaratë e shkruar me një gjuhë komuniste ka një përmasë qesharake, madje groteske; por kur të del gazi, e kupton se ç'mentalitet fshihet pas ftesës puritane për "t'ia hapur zemrën organizatës". Duh i qelbur kohësh të tjera, që nuk duam t'i rijetojmë. Provë e drejtpërdrejtë se disa njerëz përmbysjen e totalitarizmit në Shqipëri duan ta lexojnë si përmbysje etiketash: borgjezia të bëhet proletariat dhe proletariati borgjezi (thoshte i ndjeri Mao).


Çështja shkon përtej anakronizmit të z. Kapinova, sepse unë ftesën ia shoh si provë që as antikomunistët nuk janë të imunizuar nga mendësia komuniste, e cila kërkonte sundim mbi individin duke ia kontrolluar të kaluarën. Antikomunizmi i deklaruar me pompë të madhe madje i lehur gabzherr më gabzherr, në vetvete nuk ia garanton ndonjë farë autoriteti moral deklaruesit. Përkundrazi, e me ç'shohim përditë, shumë prej këtyre tribunëve të vetëshpallur po rezultojnë thjesht mbeturina të proceseve selektive të kupolës komuniste në Shqipëri.


Dihet edhe si ca prej tyre janë gëdhirë "antikomunistë" sepse komunistët, në kohën e tyre, nuk i deshën e nuk i qasën në refene; edhe pse ndiheshin gati, Lej Fenë të freskët e të mrekullueshëm, flokëshkurtër rruar taze e me setra gjysmë-ushtarake, e me konspektet gati për format e edukimit…Përndryshe, nesër dikush do t'i propozojë Alb-Shkencës të krijojë edhe Komisionin e Kontrollit e të Revizionimit, që ta ndajë një herë e mirë shapin nga sheqeri. Hasmi kërkon të na sabotojë, duke depërtuar deri në organet tona më të larta. Kryesia e Alb-Shkencës rrezikon të uzurpohet nga të kuqtë (sikurse Alb-Clubi, të cilin e ka marrë lumi tashmë).


Mbajeni lart vigjilencën, vëllezër e motra!
Xha Xhai
-----------------------------------------------------------

Eltion Hysa shkruan:


Meqënëse në Alb-club po flitet për të kaluarën, e mendoj të udhës të them dy fjalë për përdorimin që po i bëhet asaj (të kaluarës pra) nga ne shqiptarët. Kolegu Kapinova (shiko mesazhin e tij bashkëlidhur) doli me propozimin që t'i hapet dosja edhe vetë Drejtorit të Institutit të Albshkencës.
Propozimi për hapjen e dosjes së Drejtorit të Institutit të Albshkencës, të porsazgjedhur në këtë post, nuk është absurd, edhe pse në pamje të parë mund të duket i tillë.
Madje më duket tinëzar për disa arsye:
1) Në Shqipëri ende nuk ka ligj për hapjen e dosjeve.
2) Nuk kuptohet se ç'do të thotë "të hapen dosjet" (botimi i CV-së është hapje dosjeje?) dhe askush në hapësirën shqiptare nuk e di, pasi ende nuk është rënë dakord me përkufizimin e veprimit në fjalë.
3) Kërkesa ndaj drejtorit Qafoku shfaqet si "dashamirëse" e me bonsens, por në vërtetë është detyruese e pa vend, sepse e formuluar në atë mënyrë të atillë që përgjigjja negative të duket si "mizë nën kësulë". Në një farë mënyre mendimi për deklarimin e pastërtisë së Drejtorit (ç'kuptim kanë këto fjalë?) shkel mbi parimin e prezumimit të pafajësisë. Drejtori i Albshkencës është i denjë e i pastër për atë post derisa propozuesi ose të tjerë të sjellin prova ose dosje se ka qenë i implikuar me krimet totalitare.
4) Shkenca shqiptare nuk ka nevojë për veprime demagogjike e populiste. Problemet e saj janë të një karakteri tjetër.
Kjo ide e hapjes së dosjes dëfton edhe një herë se shkenca shqiptare duhet t'i riformulojë nga fillimi raportet e veta me politikën e me pushtetin.
Eltioni
------------------------------------------------------------

klajd kapinova shkroi ne forumin Alb-shkenca:
Uroj drejtorin e Insitutit te Albshkences. Duke shpresuar dhe besuar se do te mirekuptoni idene time, kam nje mendim. Meqenese ne vendlindje (Shqipni) po fillon procedura e hapjes se dosjeve te hapura dhe te mbyllura te krimeve kunder njerezimit gjate kohes se rregjimit komunist, per te mos pasur me ish- e isha, do te ishte mire qe drejtuesi i nderuar i Alb-Shkences te deklaroj pastertine e figures se tij. Ai me ndergjegje qytetari e atdhetari, pavaresisht se ne cilin shtet jeton dhe punon te vetedeklaroje Curriculum Vitae-n e tij, duke e vertetuar ate me persona te tjere te cilet e njohin figuren e tij. Le te jete Alb-Shkenca nje shembull sesi ketu nuk lejojme te na bejne moral per "demokracine" sekretaret e PPSH, sigurimsat apo hafijet 1200 leksha ($1.2), kriminele qe mund te fshihen mbas "shkences", artit, kultures.
Faleminderit per mirekuptimin Klajd Kapinova New York.



BLOG
www.simbadi.com

e hënë, dhjetor 11, 2006

Princ Vidi: Shqipëria, Mbretëria ime

Princ Vidi: Shqipëria, Mbretëria ime


Korrespondenca intime e Princit gjerman me vëllezërit e tij dhe dorëshkrimet e tij private hedhin dritë më mirë mbi synimet e misionin e tij të vështirë, dashurinë për shqiptarët dhe përplasjet e tij me diplomacinë gjermane e atë evropiane


Nga Armand Plaka

Ai nuk abdikoi kurrë, por edhe kurrë më nuk u kthye në Mbretërinë e tij. Në fakt, s’ishte i vetmi. Edhe “pasardhësi” i tij me gjak të pastër shqiptar në fron, Zogu I, nuk abdikoi kurrë, e po kështu, kurrë më nuk arriti të shkelte dot në Mbretërinë e tij.
Kjo është historia e Shqipërisë, e mbushur me ngjarje e pasoja të dhimbshme: e dimë të gjithë. Por si duket ajo në periudha të caktuara, e cituar nga goja e autorëve të huaj e madje e vetë protagonistëve të saj? Kështu, për shembull, të gjithë e dimë se ç’ka ndodhur në kohën e Princ Vidit, se si u përfshi ai në trazirat e një vendi enigmatik e të panjohur më parë për të, u detyrua ta lërë atë në një kohë zallamahie të vërtetë, siç e përshkruan dhe Kadare te “Viti i mbrapshtë”. Se si ai nuk abdikoi kurrë zyrtarisht nga froni. Kështu ne ramë në gjurmët e një raporti apo artikulli në gjermanisht, të cilin po e botojmë sot, i cili u referohet disa përmbledhjeve origjinale, e deri diku të panjohura për publikun e gjerë. Më kryesorja në të duket të jetë përmbledhja me shkrim dore e kujtimeve të vetë Princ Vidit në vitin 1917, personazhit kryesor të atyre ngjarjeve historike, me titull: “Kujtime për Shqipërinë” (Denkschrift über Albanien, Glogau-Berlin 1917). Po kështu, janë shfrytëzuar edhe kujtimet e famshme të një personazhi shumë të njohur të kohës, Ekrem bej Vlorës. Artikulli përshkruan vështirësitë që i është dashur të përballojë Princi gjerman, për të pranuar vendimin e Fuqive të Mëdha, por del në pah edhe karakteri e vendosmëria e tij, për ta çuar deri në fund misionin e qëllimin që i kishte vënë vetes, megjithë vështirësitë e shumta. Ky raport (artikull) është shpërndarë si një broshurë informative Nr. 1 nga rrethi i shoqatave kulturore shqiptaro-gjermane me rastin e koncertit të bamirësisë në ndihmë të fshatit të fëmijëve në Vlorë, më 2 korrik 1997, në kështjellën e Nojvidit (Neuwied) në Gjermani, pikërisht në një kohë të ngjashme me atë që Shqipëria përjetoi në vitin e mbrapshtë 1914.

“Bekimi” nën tingujt e Vagnerit
Më 21.2.1914, në një banket të madh, shoqëruar nga muzikë dhome me pjesë të Vagnerit e Çaikovskit, u bë celebrimi i pranimit të fronit shqiptar nga ana e Princ Vidit. Një orë më parë, një delegacion prej 18 shqiptarësh, të cilët përfaqësonin zona të ndryshme të Shqipërisë, kishin ardhur për t’i vënë Princ Vidit kurorën e vendit të tyre. Princ Vidi e pranoi kurorën dhe u bë praktikisht Mbreti i Shqipërisë. Pas 180 ditësh, çdo gjë do të mbaronte. Por periudha kur ai u ngarkua të bënte një detyrë të tillë, korrespondoi me zhvillimin e ngjarjeve të rëndësishme për kohën në Ballkan.

Shqipëria mes përplasjeve ballkanike
Në shkurt të vitit 1912, Serbia, Mali i Zi, Bullgaria e Greqia u futën në luftë me Greqinë duke pretenduar pjesë të mëdha nga zotërimet turke, përfshirë këtu edhe Shqipërinë, ose pjesë të saj. Kjo përbënte fillimin e Luftës së Parë Ballkanike. Sherri pra, se kush do të shtinte më shumë territore në dorë bëri që në vitin 1913 të shpërthente Lufta e Dytë Ballkanike dhe së bashku me të, të ravijëzoheshin më mirë synimet, pretendimet dhe aleancat. Bullgaria u vu kështu kundër Serbisë dhe Greqisë, ndërkohë që në krah kishte Turqinë e Rumaninë. Serbia mbante të pushtuar Shqipërinë e Mesme, Mali i Zi pjesën veriore të vendit dhe Greqia Jugun. Shqipëria në këtë mënyrë u nda në tre pjesë. Por tashmë në lojë hyri Austro-Hungaria, e cila ishte pro pavarësisë së Shqipërisë, ndërsa Rusia dhe Serbia ishin kundër. Në një raport të vitit 1921 (113-4-10) renditen këto shifra për vitin 1919. Shqipëria e atëhershme ka qenë me sipërfaqe pak a shumë të barabartë me Belgjikën e sotme dhe numëronte 1.2 milionë banorë, nga të cilët 700 mijë ishin muhamedanë të përqendruar kryesisht në Shqipërinë e Mesme, 300 mijë të krishterë ortodoksë në Jug të vendit dhe afro 200 mijë të tjerë katolikë romanë në Veri. Pothuajse edhe gati një milion shqiptarë të tjerë jetonin të shpërndarë në shtetet e tjera ballkanike, më së shumti në Kosovë e Serbi.

Konferenca e Londrës
Lëvizja kombëtare shqiptare në fillim pati vetëm pak mbështetje, pasi shqiptarët prireshin nga ndasitë fetare, duke parapëlqyer në këtë drejtim që të mbeteshin nën Turqinë, pasi pjesa më e madhe e tyre ishin muhamedanë. Turqia filloi të mos i lejonte përpjekjet e tyre, që në më të shumtën e rasteve udhëhiqeshin megjithatë nga krerët lokalë me përkatësi myslimane. Shqiptarët e panë se përveç kësaj, ajo nuk do të ishte më në gjendje t’i mbronte ato nga pretendimet gjithnjë në rritje të fqinjëve ballkanas. Kështu, ata u mblodhën më 28.11.1912 në qytetin-port akoma të pushtuar asokohe nga turqit, Vlorë; fillimisht, përfaqësues nga Jugu i vendit dhe nga Shqipëria e Mesme, në një kuvend kombëtar dhe bënë thirrje për të shpallur pavarësinë e Shqipërisë. Në të njëjtën kohë, ata formuan një qeveri provizore. Për të penguar që, për shkak të trazirave e pretendimeve të shumanshme të palëve ndërluftuese në Ballkan, të fillonte një luftë mbarevropiane – fuqitë e Antantës: Franca, Rusia, Anglia, si dhe ato të krahut tjetër kundërshtar me to, Austro-Hungaria, Italia dhe Gjermania vendosën të mblidheshin në Londër më 3.12.1912 në një konferencë ambasadorësh nën drejtimin e ministrit të Jashtëm anglez. Kjo konferencë miratoi më 29.7.1913 pavarësinë e Shqipërisë, e cila sigurohej në këtë rast nga e drejta e popujve për vetëvendosje e shtetformim. Vendimet e Londrës miratuan edhe pikën 1, ku thuhej se: "Shqipëria bëhet (... ) një Principatë e trashëgueshme nën garancinë e gjashtë fuqive të mëdha. Princi do të zgjidhet dhe do të ketë bekimin e gjashtë fuqive të mëdha". Për kontrollin e administratës civile dhe financave të shtetit u vendos një komision me mandat 10-vjeçar, me përfaqësues nga gjashtë fuqitë e mëdha dhe një shqiptar. Për sigurinë e brendshme do të kujdesej një xhandarmëri nën komandën e oficerëve holandezë.

Princ i huaj për Shqipërinë
Më pas filloi kërkimi për një Princ të përshtatshëm e të paanshëm. Christian Schmitz renditet te 19 kandidatët, ose të themi më mirë tek aplikantët për të cilët mendohej se plotësonin paraprakisht kushtet e kërkuara. Në këtë listë fillimisht nuk dukej të ishte fare Princi Wilhelm zu Wied. Austro-Hungaria dhe Italia, që kishin edhe influencën më të madhe në Shqipëri, ndikuan te Fuqitë e Mëdha dhe gjetën mirëkuptimin e tyre, duke vendosur më në fund që Princi (Mbreti) i ardhshëm i Shqipërisë të ishte një përfaqësues nga një religjion që nuk njihej zyrtarisht në Shqipëri, pra protestant; dhe ky pra u propozua të ishte Princ Vilhelm i Vidit (në origjinal gjermanisht Wilhelm von Wied). Mbretëresha rumune, Elisabeth, e njohur si shkrimtare nën pseudonimin Carmen Sylva, ishte një Princeshë nga dera e Vidit dhe ishte pra, edhe tezja e tij.
Shtetformimi i Rumanisë nën kontributin edhe të Princit gjerman Karl von Hohenzollern-Sigmaringen, ishte provuar si i suksesshëm për dekada të tëra deri në atë kohë. Fuqia në Adriatik, Italia dhe Austro-Hungaria u përpoqën që Princi i ardhshëm shqiptar të mos ishte në asnjë mënyrë nga fuqitë e Antantës, sidomos Rusisë e Francës. Kështu që, meqenëse nga të gjitha Fuqitë e Mëdha Gjermania ishte më e painteresuara për Ballkanin, kandidati gjerman gjeti në këtë mënyrë pëlqimin e miratimin e të gjitha fuqive.

Ekrem bej Vlora: Vidi, më fisniku
Ekrem bej Vlora, i cili ishte ndihmësi i ngushtë i Princ Vidit në sferën e politikës së jashtme, shkruan në kujtimet tij me këtë rast (Bd. 2, S. 44-48), se ai i njihte të tërë kandidatët për fronin e Princit dhe asnjëri prej tyre nuk ishte më i mirë sesa Princi Vilhelm fon Vied: "Ai të jepte përshtypjen e një njeriu të madh e të fisëm, një njeriu të menduar e serioz, të imponueshëm, (për Shqipërinë ndoshta nga më të ndershmit), i cili ishte i vendosur të merrte mbi vete një përgjegjësi, pa mbartur me vete shumë iluzione".
Në fakt, qëndrimi i Princ Vidit në Shqipëri zgjati ekzaktësisht nga 7.3.1914, dita e mbërritjes së tij në Durrës, deri më 3.9.1914, ditën e largimit të tij nga brigjet e vendit. Ai nuk abdikoi kurrë zyrtarisht, por ikja e tij rezultoi një ikje pa kthim. Përse?

Përse u zgjodh Princi gjerman?
Princi Vilhelm kishte profesionin e oficerit e të ushtarakut. Kishte shërbyer fillimisht në “Garde du Corps” dhe pas një periudhe trevjeçare trajnimi e formimi në Shtabin e Përgjithshëm, edhe si komandant kalorësie në regjimentin e 3-të të “Garde-Ulanen-Regiment” në Potsdam. Ai nuk kishte njohuri nga fusha e marrëdhënieve ndërkombëtare e asaj të së drejtës ndërkombëtare dhe nuk njihte gjithashtu, shumë nga lojërat diplomatike të kohës. Vendi dhe njerëzit në Shqipëri, atij i dukeshin më se të huaja. Ai u vu nën ndikimin e fortë të këshillave të liderëve lokalë. Por nga këto, pak kishte në dispozicion dhe besueshmëria e tyre ishte relative. Fuqitë e Mëdha ia kishin propozuar atë Kuvendit mbarëshqiptar, të cilët e mbështetën atë vetëm deri në një farë pike, pasi midis tyre filluan grindjet e luftërat për pushtet e ndikim në periudhën 1.3. - 4.8.1914, ndërkohë që vendi rrezikohej seriozisht. Ndihma e premtuar financiare u bllokua. Italia filloi të shfaqej ku mundej hapur kundër Princit. Gjermania gjatë gjithë kohës ruajti neutralitetin në mënyrë strikte. Princi Vilhelm shkruante asokohe më 24.8.1913, se Kaizeri Vilhelm II i paskësh thënë atij se: "Ti nuk mund të më tërheqësh mua në humnerë me atë Shqipërinë tënde". Më 10.11.1913: "Kancelari i Rajhut nuk i kishte thënë pothuajse asnjë fjalë diplomatëve të vendeve të tjera, se ai ishte konsultuar me mua". Në këtë qëndrim të përmbajtur e indiferent u gjend Gjermania edhe në vitin 1914. Më në fund, në Shqipërinë e Mesme filluan kryengritjet e shqiptarëve muhamedanë, të cilët kërkonin një rikthim të Shqipërisë nën Turqi. Kryengritja, për fat të keq, pati një farë suksesi. Princi Vilhelm Vid nuk mundi dot t’i bënte ballë dhe e la vendin më 3.9.1914, një muaj pas shpërthimit të Luftës së Parë Botërore.

Kundërshtimet për misionin e Vidit
Vëllai i tij më i madh, Princi Friedrich, do të shkruante më vonë, më 9.6.1914, gjatë kësaj krize: "Në kemi bërë e jemi këshilluar sa kemi mundur dhe e kemi ndjerë se, megjithë përpjekjet, Vili nuk kishte mundur dot t’u bënte ballë situatave të krijuara".
Një mik i Princit Viktor, diplomati Ferdinand von Stumm, shkruante më 24.8.1913 se froni i Shqipërisë ishte diçka për një të ri të krisur, i cili mund “të gjuante shumë kafshë të rrezikshme”. Edhe të afërmit e bashkëshortes së Princ Vidit, Princeshës Sofia e Schönburg-Valdenburg-ut, ishin të gjithë kundër shkuarjes në Shqipëri. Por Princesha Sofia vetë, mbesa e një princeshe rumune, duket se ia kishte përforcuar mendimin e tundimin Vilhelmit për të shkuar e për t’u ulur në fronin e Shqipërisë. Princi Vilhelm pati drojë për një kohë të gjatë, ta pranonte ofertën. Në letrën e tij me këtë rast, shkruar më 20.5.1913, që ai ia drejtonte vëllait të tij Viktor, thuhet se për shkak të kandidaturës për fronin e Shqipërisë, ai ishte futur tanimë në siklet nga të gjitha anët. Së pari, pasi ai nuk dinte asgjë rreth saj. Në kujtimet e tij të vitit 1917 ai thekson se: "Së pari, për shkak të lutjeve të përsëritura dhe ndërhyrjeve të dy fuqive të interesuara, Austro-Hungarisë e Italisë, si dhe në mirëbesimin e patundur te deklarata e dhënies së garancive dhe premtimet e të gjitha palëve të Konferencës së Londrës, duke mbetur në shpresën se do të rikthehej qetësia dhe do të ringrihej sërish shteti shqiptar, duke kontribuar me këtë rast në zgjidhjen e çështjes ballkanike, unë deklarova në fillimdhjetorin e vitit 1913 se do ta pranoja fronin nën kushte e rrethana të përcaktuara mirë". Deri më atëherë "unë s’kisha pranuar ta merrja përsipër atë ofertë". Në letrën e tij të datës 2.12.1913 thuhet: "Fricit (i drejtohet kështu vëllait të tij më të madh) i duhet ta shtrydhë më shumë kokën e ta bindë Paulinën (gruaja e Fricit) që është plotësisht kundër. Tashmë që vendimi është marrë, unë jam plotësisht i lehtësuar, vetëm se ndarja do të më rëndojë shumë".


korrespondenca
Vidi i kërkon ndihmë të vëllait
Princi Vilhelm u përpoq të merrte këshilla tek i vëllai i tij, Viktor, i cili shërbente si i dërguar i Gjermanisë në Norvegji. Ky diplomat i karrierës formuloi për të një promemorie me dhjetë pika, të cilat Princi Vilhelm Vid i paraqiti si kushte për të pranuar fronin shqiptar. Ai iu përmbajt asaj që kishte kërkuar e hartuar vëllai diplomat përgjatë periudhës që pasoi, por theksonte megjithatë se ai nuk donte kurrsesi të përpiqej të miratonte mendimet e tij refuzuese (16.7.1917). Këtë ai e shkroi në një letër shoqëruese në përmbledhjen e tij me kujtime të vitit 1917 me titull "Kujtime rreth Shqipërisë". Në këtë pikë, kur shkroi këto kujtime, ai tashmë kishte tre vjet që ishte larguar nga vendi dhe ndodhej ndërkohë në frontin rus të ushtrisë gjermane si komandant. Vendimit për të qenë në dispozicion të shqiptarëve si Princ i tyre, ai iu përmbajt edhe gjatë gjithë kohës pasi u largua nga vendi i tyre. Bashkëkohësit e tij shpreheshin shumë kritikë pjesërisht me rolin e tij në trazirat e brendshme shqiptare. Kushtet për t’u përballur me to dhe eksperienca e tij politike e diplomatike nuk ishin të mjaftueshme. Nga një gjykim i përgjithshëm megjithatë duhet të mbajmë parasysh të gjithë se ai nuk këmbënguli fort vetë për ta ruajtur e përmbushur një detyrë të tillë. Ai duhet të ishte treguar më këmbëngulës. Ai nuk ishte një aventurier. Një gjykim i ftohtë të çon tek ideja se fuqitë e përfshira në këtë mesele – pra emrat e propozuar prej tyre, nuk do ta kishin mbajtur premtimin dhe do të mbanin anën e fuqive që përfaqësonin.

dilema
A dështoi në të vërtetë Princ Vidi?
Ideja se dështimi i misionit të Princ Vidit në Shqipëri duhet t’i ngjishet vetëm atij, nuk do të ishte e ndershme. Të gjitha gjykimet i japin të drejtë një mendimi se, tek e fundit, Princi Vilhelm Vid ka qenë një njeri me integritet, me një karakter prej kalorësi. Letra e tij e 22.12.1916, tregon se si e ka mbrojtur këtë qëndrim të tijin edhe para sekretarit gjerman të atëhershëm të Punëve të Jashtme, Cimmermann, ku ai i citoi atij edhe një herë qëllimin e premtimin e tij për të punuar gjithnjë në të mirë të Shqipërisë dhe se do të rikthehej sërish, sa më shpejt, në vendin e lënë pas. Ai nuk donte të renditej te klasa e atyre princërve që nuk e mbanin fjalën e dhënë. Ai nuk donte të ndiqte thënien e Jagos (të ministrit të Jashtëm të mëparshëm të Gjermanisë), i cili pretendonte se "premtimet e dhëna mund të mbaheshin vetëm në letër.


Vidi dhe familja
Princi Vilhelm Vid nuk abdikoi kurrë nga froni shqiptar. Më 1917, ai kërkoi me forcë rikthimin e tij në fron. Ndërkohë shërbente si oficer në Ushtrinë Gjermane. Në prill të vitit 1918, ai u tërhoq nga jeta ushtarake. Duke nisur nga viti 1925, ai jetoi në Rumani, ku dhe vdiq në vitin 1945. Nga martesa me Princeshën Sofia të Shënburg-Valdenburgut (1885-1936) në vitin 1906, ai pati tri fëmijë: Princi trashëgimtar Karl Viktor i Shqipërisë dhe Princ i Vidit (1913-1973), martuar në 1966 me Eileen Johnston (1922-1985), Marie Eleonore (lindur më 1909 dhe vdekur në burg në vitin 1956), martuar për herë të parë më 1937 me Princin Alfred të Shënburg-Valdenburgut (1905-1941), e për herë të dytë, më 1949, me Ion Octavian Bunea.

Revista "TIME" ‘86: Alia krijon klanin me katër mbështetës në Byro

TIME ‘86: C'do ndodhe me Shqiperine


Menjëherë pas vdekjes së diktatorit, shtypi perëndimor pret ndryshime rrënjësore në politikën e vendit stalinist

Revista "TIME" ‘86: Alia krijon klanin me katër mbështetës në Byro

Nga Armand Plaka

Ndërsa në Shqipëri sapo kishte vdekur diktatori Hoxha, dukej se Perëndimi dhe më konkretisht shtypi e mediat e tij po interesoheshin më shumë për atë çka po ndodhte e do të ndodhte në vazhdim me vendin e vogël komunisto-stalinist. Ndërkohë që enigma se kush do të ishte pasardhësi i Hoxhës ishte zgjidhur me kohë, tashmë duket se prej tij duhet të priteshin rezultatet e para dhe ai vlerësohej prej tyre si qeveritari më efektiv që Shqipëria kishte pasur qëkurse Hoxha ishte zhdukur nga skena publike.

Një afrim me Perëndimin kishte filluar qysh para vdekjes së Hoxhës, e kjo nuk kishte kaluar pa u vënë re e evidentuar edhe nga shtypi perëndimor. Por një sërë dilemash qëndronin akoma të hapura. Kështu, për shembull, çfarë do të bëhej tanimë me vendin e vogël stalinist? A do të afrohej ai më shumë me Bashkimin Sovjetik, apo me Perëndimin. Kush ishte në të vërtetë Ramiz Alia dhe sa përkrahës kishte në Byronë Politike? A kishte sjellë ai një frymë të re sidomos pas Kongresit të 9 të Partisë së Punës dhe a kishte ndërmend të kryente reforma të qëndrueshme ekonomiko-politike, sado të vogla, që do bënin kësisoj të mundur afrimin e vendit me Perëndimin e botën e jashtme. Shtimi i marrëdhënieve diplomatike me botën ishte tashmë një fakt evident, ashtu sikurse edhe "vendosmëria" për të mos lidhur marrëdhënie me SHBA-në e Bashkimin Sovjetik.

Ndërsa vihet në dukje nënshkrimi i disa marrëveshjeve të tregtisë me vendet e rajonit e ato perëndimore, hidhet dyshimi se nëse hapja ndaj botës nuk vazhdon, ekonomia shqiptare është e destinuar të mbetet në stanjacion e të falimentojë. "Njerëzit, gjithsesi, nuk janë më aq të shkëputur nga bota e huaj. Kontakti i tyre kryesor me Perëndimin vjen nga radiot e huaja dhe kanalet TV. Të rinjtë veshin ‘blue-jeans‘ dhe mbajnë syze italiane". Kjo ishte atmosfera plot ankth, por njëkohësisht edhe plot shpresë për Shqipërinë postenveriste, që tashmë duket se kishte hedhur pas krahëve një histori të gjatë diktatoriale dhe po përpiqej të shkëputej të paktën ekonomikisht prej saj. "Mbështetja ekonomike në forcat e veta ka shkuar dorë për dorë me nacionalizmin militant.

Duke ia nisur nga fillimi i viteve ‘60, Shqipëria nisi të ndërtonte bunkerë me nga një dritare të vogël, sa për të nxjerrë tytën e pushkës - që ishin rezultat i një fushate mbrojtjeje të iniciuar e frymëzuar nga Hoxha, i cili trumbetonte kërcënimin e vazhdueshëm të invadimit të Perëndimit e të Lindjes mbi vendin e tij". Këto e shumëçka tjetër, pra, ishin dhe ato çfarë paraqitej në dy artikujt e revistës TIME, që mbajnë respektivisht datat 22.04.1985 e 01.12.1986, ku nga njëri te tjetri ndihet si të themi "shpresa e ndryshimeve", megjithëse nuk kishte kaluar shumë kohë nga vdekja e Enver Hoxhës.

Duke iu kthyer ngjarjeve në retrospektivë, në artikullin e parë të TIME, pak ditë pas vdekjes së Hoxhës më 11 prill 1985, hasim, sigurisht, fillimisht në një përshkrim të shkurtër e të përgjithshëm të jetës e karrierës politike të Enver Hoxhës, para se të kalojmë në parashtrimin e gjendjes post-Hoxha në Shqipëri e shpresat për një politikë më të hapur ndaj botës së jashtme. Aty mësojmë, gjithashtu, refuzimin që Shqipëria i kishte bërë një mundësie për të rilidhur apo përmirësuar marrëdhëniet me Bashkimin Sovjetik, duke refuzuar edhe telegramin zyrtar të ngushëllimit për vdekjen e diktatorit shqiptar. Për më tepër, artikulli në fjalë hedh hije dyshimi edhe mbi (vetë)vrasjen e M. Shehut.


Shqipëria, një vend i izoluar malor me 2,9 milionë banorë, është një vend i statistikave të errëta. Është kombi më i varfër në Evropë dhe njëra ndër shoqëritë më të mbyllura në botë. Është vendi i politikave të ashpra të brendshme e ndër bastionet më të fundit staliniste në botë. Kjo është trashëgimia e Enver Hoxhës, udhëheqësit të Shqipërisë qysh nga viti 1944, i cili vdiq javën e kaluar nga një atak kardiak në moshën 76-vjeçare. Për më shumë se 40 vjet, Hoxha e mbajti vendin e tij të vogël në linjën që ai e konsideronte "komunizmi i vërtetë": mbështetja në forcat e veta, kontrolli i plotë partiak dhe dyshimi mbi të huajt, ishin dhe arsyet që e çuan atë të refuzonte si Amerikën ashtu dhe Bashkimin Sovjetik dhe gjithashtu, të ftohte në maksimum marrëdhëniet me Kinën e Jugosllavinë.

Ai e përmbushi vizionin e tij të plotë mbi atë që kishte ndërmend të bënte me vendin e tij, në vitin 1967, kur ai ndali të gjitha aktivitetet religjioze në vend: "E vetmja fe që Shqipëria kishte nevojë tashmë e tutje ishte Shqipëria". Pasardhësi i Hoxhës është Ramiz Alia, 59-vjeçar, i cili u emërua në krye të partisë si sekretari i ri i saj të shtunën e shkuar. Shumë vëzhgues besojnë se Alia, Presidenti i Shqipërisë qysh nga viti 1982, ka qenë qeveritari më efektiv, qëkurse Hoxha filloi të zhdukej nga dalja në publik vitin e shkuar, për shkak të parametrave të dobët shëndetësorë dhe dëshirës për të shtuar më shumë veprat e tij të shkruara, të cilat, pas vdekjes së tij, tashmë kapin shifrën e 39 volumeve.

Vdekja e Hoxhës vjen në një kohë kur Shqipëria ka bërë përparim në rishikimin e marrëdhënieve ekonomike me Perëndimin. Vitin e shkuar, marrëveshje tregtie u nënshkruan me Italinë, Greqinë e Turqinë, si dhe me Austrinë. Marrëdhëniet e Shqipërisë me Moskën ka shumë gjasa të mbesin të tensionuara, një fakt ky që është theksuar edhe gjatë javës së shkuar, kur Shqipëria refuzoi një mesazh ngushëllimi nga ana e sovjetikëve. "Ne nuk kemi të bëjmë fare me ta", tha një zëdhënës i ambasadës shqiptare në Vjenë për agjencinë "Reuters". Hoxha i prishi marrëdhëniet me Moskën pas përpjekjeve destalinizuese të Nikita Hrushovit në fillim të viteve ‘60.

Ai më vonë pranoi një ndihmë ekonomike prej 5 miliardë dollarësh nga Kina, por edhe kjo lidhje u shua në vitin 1972, pasi Kina përmirësoi marrëdhëniet e saj me SHBA-në. Hoxha, produkt i një familjeje të mesme myslimane dhe i arsimuar në Francë, erdhi në pushtet si kreu i lëvizjes partizane të rezistencës ndaj gjermanëve e italianëve në kohën e Luftës së Dytë. Ai e udhëhoqi Shqipërinë me dorë të hekurt, duke dërguar dhjetëra-mijëra njerëz në kampe të punës së detyruar.

Ai nuk toleroi asnjë opozitë politike në vend dhe rivalët e tij u eliminuan në mënyrë të vazhdueshme, duke përfshirë këtu edhe Kryeministrin Mehmet Shehu, bashkëpunëtorin e tij më të ngushtë. Shehu, zyrtarisht u raportua se kishte kryer vetëvrasje në dhjetor të vitit 1981, por përflitet gjerësisht se Hoxha është ai që e vrau atë, për shkak se ai kishte kërkuar lidhje më të forta me Perëndimin, gjë të cilën Hoxha më pas e kishte kundërshtuar.

Revista "Time", e hënë 22.04.1985

*********************************************************************
TIME '86: Shqipja po hap krahet

Udhëheqësit e rinj po hedhin hapa të kujdesshëm drejt botës së jashtme

THOMAS A. SANCTON

E njohur për vendasit si "Vendi i shqipeve", Shqipëria bie në sy e shihet me dyshim për dy gjëra: është vendi më i varfër në Evropë dhe një relike e erës staliniste. Për katër dekada, diktatori doktrinar Enver Hoxha e qeverisi vendin me një këmbëngulje monomaniake dhe me një ndjenjë të gjerë ksenofobizmi fanatik. Ai e paraqiste Shqipërinë si vendi i vetëm në botë marksist-leninist i vërtetë dhe ndoqi një program të "besimit nacionalist në forcat e veta", që bëri kësisoj të mundur prerjen e të gjitha lidhjeve virtuale me Lindjen e Perëndimin. Vendi nuk ka marrëdhënie diplomatike as me Bashkimin Sovjetik e as me SHBA-në.

Politikat e Hoxhës, akoma prezente
Megjithëse Hoxha vdiq vitin që shkoi, politikat e tij izolacioniste akoma drejtojnë lidershipin aktual, të paktën kështu ngjajnë gjërat në sipërfaqe. Në një fjalim të tijin në Kongresin e Partisë Komuniste Shqiptare në fillim të këtij muaji, pasardhësi i Hoxhës, i lënë në këtë post me porosinë e vetë atij, Ramiz Alia, 61-vjeçar, tha se "partia jonë do të vërë në jetë mësimet e tij me kurajë e urtësi". Edhe para vdekjes së Hoxhës, Shqipëria kishte nisur të aplikonte një politikë të hapjes së dyerve dhe sot ka shenja se "Shqiponja mund të jetë gati të shtrijë sa më shumë krahët për një fluturim sa më të gjatë".

Frika nga bota, me bazë historike
Kundërshtimi këmbëngulës e ekzemplar i Shqipërisë përballë botës së jashtme e ka bazën në një histori të gjatë të dominimit të huaj në vend. Pasi partizanët komunistë të udhëhequr nga Hoxha mundën okupatorët gjermanë dhe kundërshtarët e tyre brenda vendit në vitin 1944 dhe erdhën kësisoj në fuqi, Hoxha imponoi një ekonomi centriste të planifikuar dhe vendosi themelet e një shteti totalitar nëpërmjet një policie të fshehtë, me emër të frikshëm, "Sigurimi". Në vitet që pasuan, ai e distancoi Shqipërinë nga vendet e tjera komuniste. I cenuar nga fushata destalinizuese e Nikita Hrushovit, Hoxha u prish me Moskën në vitin 1961.
Kur kinezët ia nisën të eksperimentonin me reformat ekonomike në fundvitet ‘70, ai i denoncoi ata si "revizionistë" dhe efektivisht ndërpreu të gjitha lidhjet ekonomike me ta.

Kushtetuta përjashton kreditë e huaja
Shqipëria është një vend i vogël (11100 milje katrorë me një popullsi prej 3 milionë banorësh) malor me bukuri të jashtëzakonshme. Më pak se 300000 banorë jetojnë në Tiranë, në kryeqytetin e vendit; 85% e popullit jeton pastaj në qytete të tjera e fshatra. Fabrika të vogla prodhojnë të tilla produkte si tekstile, ushqime të konservuara, xhama dhe qelq, si dhe pjesë makinerish për industrinë. Ekonomia është në stanjacion, e kjo pjesërisht për shkak të frikës patologjike nga ndihmat e kreditë e huaja. Kushtetuta e përjashton pranimin e ndihmës së huaj, duke e bërë eksportin shqiptar të varur direkt nga marrëveshjet për këmbim mall me mall, ku ajo më së shumti eksporton krom, vaj dhe prodhime agrikulturore. Ekonomia është gjithashtu e mbështetur në një bazë të paintegruar industriale.
Uzinat e metalurgjisë, të ndërtuara nga kinezët e rusët, hidrocentralet dhe fabrikat e traktorëve, e që kanë një moshë që varion nga 8-25 vjet, po falimentojnë.

"Me forcat tona", paralel me nacionalizmin
Mbështetja ekonomike në forcat e veta ka shkuar dorë për dorë me nacionalizmin militant. Duke ia nisur nga fillimi i viteve ‘60, Shqipëria ia nisi të ndërtonte bunkerë me nga një dritare të vogël, sa për të nxjerrë tytën e pushkës - që ishin rezultat i një fushate mbrojtjeje të iniciuar e frymëzuar nga Hoxha, i cili trumbetonte kërcënimin e vazhdueshëm të invadimit të Perëndimit e të Lindjes mbi vendin e tij. Regjimi kishte një kontroll të hekurt mbi popullsinë e tij. Në vitin 1967, Hoxha lëshoi një direktivë ndëshkuese, ku hoxhallarët e priftërinjtë kristianë u hoqën nga funksionet e tyre dhe u dërguan të punonin në ferma apo kampe pune; disa priftërinj katolikë që rezistuan, u vranë. Rezultati: ndalimi e shtypja e lirisë së të ushtruarit të fesë.

Gabime të justifikuara me standarde
Për të gjitha gabimet, regjimi mund të justifikohet me faktin se i ka dhënë qytetarëve të vet atë që ka mundur e që, sipas tyre, ka qenë më e mira, pasi ata nuk paguajnë taksa e gëzojnë një standard jetese që s‘e kanë pasur kurrë më parë. Shumica e artikujve kryesorë në treg nuk kanë njohur rritje qysh në vitet ‘50 dhe disa, madje, edhe janë ulur. Varfëria ekstreme është eliminuar. Disa mallra ushqimore bazë, si mishi e produktet qumështit, janë të racionuara, por furnizimet me mallrat më të domosdoshme ushqimore gjenden. Njerëzit, gjithsesi, nuk janë më aq të shkëputur nga bota e huaj. Kontakti i tyre kryesor me Perëndimin vjen nga radiot e huaja dhe kanalet TV. Të rinjtë veshin "blue-jeans" dhe mbajnë syze italiane. Ndërsa shoqëria shqiptare po rritet më shumë me rini - shumica e popullsisë aty nuk shkon më shumë se 30 vjeç - disa probleme sociale, duke përfshirë këtu edhe kriminalitetin, janë në rritje, e madje ka shenja se ka një pakënaqësi në rritje me hoxhizmin.

Pa botën, ekonomia shqiptare e paralizuar
Ekonomia shqiptare nuk mund të përmirësohet, gjithsesi, pa një hapje ndaj botës së jashtme. Nga fundi i erës së Hoxhës, Tirana nisi të pranonte faktin e rritjes së kontakteve diplomatike me jashtë. Shqipëria tashmë ka marrëdhënie zyrtare me 104 vende, gati dyfishi i numrit që ajo kishte në fund të viteve ‘70. Dhe në Kongresin e Partisë, Alia bëri thirrje për një rritje më të madhe të tregtisë me jashtë. Një hap kyç në këtë drejtim erdhi në fillim të këtij viti, kur u përurua dhe linja hekurudhore prej 40-miljesh, vetëm për trena mallrash, që lidh dy qytetet kufitare: Shkodrën me qytetin jugosllav të Titogradit. Shqiptarët, gjithashtu, kanë bërë marrëveshje me firmat perëndimore për të hapur një uzinë dhe për të importuar pajisje telekomunikacioni, si dhe kamionë të tonazhit të rëndë.

Alia ka me vete 4 mbështetës të fortë në Byro
Në dukje, në pritje për të forcuar kontaktet e saj me jashtë dhe për të kryer disa reforma të brendshme, Alia vazhdimisht ka sjellë më shumë njerëz pragmatistë në udhëheqjen e partisë dhe ka bërë gjithashtu përpjekje për të përmirësuar incentivat prodhuese. Hoxhistët e linjës së ashpër, të cilët akoma dominojnë në qeveri, ka shumë gjasa të rezistojnë ndaj të tilla ndryshimeve. Për Alinë, i cili mendohet se ka me vete vetëm katër mbështetës besnikë e të fortë në Byronë Politike të përbërë nga 15 anëtarë, ka ardhur koha të ecë me kujdes.

"TIME-Magazine", e hënë 1 dhjetor 1986

Lexojeni kete artikull origjinal ne Gazeten SHQIP:
http://gazeta-shqip.com/artikull.php?id=5337

Shqipëria, kaq larg e kaq pranë

"Berliner Zeitung": Udhëtim në njërën prej enigmave të fundit të Evropës
Shqiponja në sfond të kuq është aq e lidhur me Shqipërinë sa ç‘është edhe birra me Bavarinë

Shqipëria, kaq larg e kaq pranë
"Berliner Zeitung": Udhëtim në njërën prej enigmave të fundit të Evropës

Taksia sa nuk lëshon xixa, ndërsa ecën me shpejtësi në rrugë. Ajo është plot pluhur, me gropa të thella dhe nuk ka asnjë dalje anësore ku mund të hapësh krahun. Në krahun e majtë shtrihen male, ndërsa djathtas, brigje të thepisura. Përtej në horizont shtrihet Mesdheu në blunë e tij të çelur.

Në plazh shihen dhen që kullosin nën rrezet e diellit. Një çift duket se ka gjetur rehatin në hijen që lëshojnë bunkerët. Kërpudhat e betonit janë tipike për Shqipërinë, e prej tyre ka plot 600000 copë. Si çimkat në lëkurë, ata u shtrinë një herë e një kohë në të gjithë vendin, i cili për nga sipërfaqja është po aq i madh sa Brandenburgu (Land në Gjermani). Përtej bunkerëve, në plazh shihen disa çadra plazhi të bëra në dukje në mënyrë shumë natyrale, me gjethe e kashtë.

Dy-tri duzina me njerëz kënaqen duke soditur detin Jon. Vija e pastër bregdetare shtrihet me kilometra nën këmbët e shkëmbinjve.Papritur taksisti shkel frenën, ndërsa has një tufë delesh, të cilat deri më parë ai i kishte mënjanuar në mënyrë fare rutinore. Ai tregon me gisht kodrat që shtrihen më tej: atje ka pemë ulliri, të cilat janë mbjellë në mënyrë të tillë që nga larg të shihej qartë i shkruar emri "Enver".

Ato të kujtojnë diktatorin komunist Enver Hoxha. Ai e ka qeverisur Shqipërinë nga viti 1944 deri në vdekjen tij në 1985-ën, sipas shembullit të Stalinit, duke e çuar në izolim. Hoxha nuk donte të kishte të bënte më me Jugosllavinë e Titos, u prish më pas me Bashkimin Sovjetik e më vonë me Kinën. Shteti ballkanik u bë kësisoj një vend i harruar mes dy blloqeve të fuqishme rivale të kohës.Më kot të kërkosh se mos gjesh sot në Shqipëri një udhërrëfyes që flet gjermanisht. Vendi ndodhet në mes të Evropës, ka plazhe të mrekullueshme dhe në verë gëzon edhe motin më të mirë për të bërë banjo dielli. Ka gjithashtu male spektakolare e liqene malore. Shqipëria, nga Gjermania nuk është më larg se sa "çizmja" e Italisë.

Ajo ndodhet më afër se Turqia e se Greqia gjithashtu. Por, në katalogët e agjencive të mëdha turistike, më kot të kërkosh për të. Megjithatë, kjo gjë mund të ndryshojë plotësisht në një të ardhme të pacaktuar.Vendi më i vogël ballkanik i përket momentalisht dhjetë rajoneve që po njohin gjithsesi përqindjen më të madhe të niveleve të turizmit. Kjo del nga një sondazh i kryer prej Unionit të Udhëtimeve Botërore. Kush udhëton në këtë vend, ky rezultat nuk e impresionon aspak: në shumë vende e lokalitete, në brigjet akoma të virgjëra, janë ngritur hotele.

Edhe vetë "Club Méditarrané" planifikon të ndërtojë një resort të madh turistik për 700 veta: në Gjirin e Kakomesë në Jug të vendit - jo shumë larg vendit ku në verë akoma kullosnin bagëtitë në plazh. Por projekti në fjalë ka hasur kundërshtim te popullsia e ka sjellë si rrjedhojë përplasje me qeverinë. Gjetkë, investitorët, pa marrë fare leje ndërtimi, ia kanë nisur me kohë punës. Biznesmenët e kanë bërë të ditur me kohë, që deri më tani, turizmit nuk i është dhënë realisht asnjë shans. Shqipëria renditet te vendet më të varfra të Evropës. Zyrtarisht, çdo njëri ndër shtatë shqiptarë nuk ka punë, por, në të vërtetë, papunësia duhet të jetë dyfish më e madhe.

Thuajse gjysma e popullsisë fiton më pak se dy dollarë mesatarisht në ditë. Edhe shtetit paratë i mungojnë: rrjeti energjetik pëson shpesh ndërprerje e defekte, furnizimi me ujë e sistemimi i kanalizimeve është i dobët. Vetëm dhjetë për qind e rrugëve janë të asfaltuara, kurse pjesa tjetër shpesh është në një gjendje për të ardhur keq.Kështu, udhëtimi nga Durrësi për në Sarandë zgjat tetë orë - tetë orë për 250 kilometra. Saranda është një vend i parapëlqyer pushimi. Qyteti i vogël në Jug të Shqipërisë ndodhet në një panoramë piktoreske, në një gji në formë gjysmë-rrumbullake. Ka shumë hotele të reja, e të tjera vazhdojnë të ngrihen akoma.

Në mbrëmje, në shëtitoren e Sarandës njerëzit gëlojnë ashtu siç ndodh në Berlinin Qendror në rrugën "Oranienburg": Turistët vërshojnë në baret e lokalet e shumta. Nga restorantet mund të hedhësh vështrimin tej drejt ishullit fqinj të Korfuzit. Kamerierët, në më të shumtën e rasteve, të shërbejnë pizza ose pasta dhe pjata të tjera "ndërkombëtare". Çmimet janë pak më të lira se në Gjermani.

Vetëm shqiptarët, në gjendje të mirë ekonomike, apo ata që jetojnë jashtë vendit, mund t‘ia dalin t‘i përballojnë ato e të bëjnë kësisoj pushime aty; edhe disa kosovarë renditen ndër pushuesit e shqiptarë nga Greqia, nga ku qindra-mijëra prej tyre emigruan në vitet e fundit.Kufiri me vendin fqinj është shumë pranë - si nga deti ashtu dhe nga toka. Në port shihen të rreshtuar jahte e anije, e ndër ta edhe disa që të ofrojnë ture e ekskursione për turistët. Gjithsesi, nuk është shumë e thjeshtë të gjesh oferta të tilla, nëse nuk di shqip.

Fëmijët mësojnë anglisht ndërkohë në shkolla, ndërsa nga prindërit e tyre, rrallëkush flet një gjuhë të huaj.Ndryshe puna në Butrint: kështu quhet qyteti antik pranë Sarandës, që renditet tek atraksionet më të mëdha të Shqipërisë. Shoqërues e udhërrëfyes që dinë anglisht shoqërojnë të huajt në rrënojat e qytetit antik, të pajisur me amfiteatër helenik, banja romake e vendpagëzime parakristiane. Në një koloni që shtrihet ndanë një lagune shihen rrënojat e një qyteze veneciane. Në kështjellën e tij valëvitet nga era në mënyrë të pashmangshme flamuri kombëtar: shqiponja dykrerëshe në fushë të kuqe është aq e lidhur me Shqipërinë, sa ç‘është edhe birra me Bavarinë.

Shqipëria njihet shpesh me emrin "vendi i shqipeve" apo dhe "vendi i bijve të shqipes". Por emri që bën lidhjen me simbolin në flamur ka një gabim në thelb: më parë besohej se emërtimi Shqipëria vinte nga fjala shqiponjë. Por, sipas studimeve të fundit, del se kjo lidhet me një të shkuar jo shumë heroike: e kështu që mendohet se vjen nga folja shqiptoj. Në fakt, këtë nocion e bëri të njohur, meqë ra fjala, Karl May. "Në vendin e skipëtarëve" quhet dhe një ndër vëllimet e tij të ciklit mbi orientin, që zhvillohet në Shqipëri. Menaxherët e turizmit - ashtu sikurse ka pasur edhe njëherë e një kohë - këtë përcaktim të shkrimtarit gjerman duhet ta përdorin me kënaqësi për broshurat e tyre reklamuese.

Butrinti, qyteza antike, nuk i mungon asgjë më shumë se sa qyteti i Gjirokastrës. Pasi të dyja qytetet janë vendet që mbartin trashëgiminë kulturore të Shqipërisë. "Qyteti i gurit" quhet shpesh Gjirokastra. Emërtimi shpjegon edhe pse në bedenat e kështjellës së lartë ndodhen shtëpitë e bardha, që rrinë ashtu të varura ndanë malit: çatitë e shtëpive të vjetra shpesh janë të mbuluara me gurë.Aty lindën thuajse në të njëjtin vend dy nga burrat më të njohur të Shqipërisë: Ismail Kadare, shkrimtari më i njohur i vendit, dhe Enver Hoxha, diktatori i mëvonshëm.

Shtëpia e prindërve të Hoxhës, sot është një muze etnografik. Por këtë pasdite që ne po shkelim, ai është mbyllur. Oraret e vizitave nuk janë bërë të ditura. Taksisti ynë hidhet të ngrejë telefonin dhe me celularin në dorë kryen një telefonatë të shkurtër. Pak më vonë, një grua e moçme shihet të shkelë në sokak. Ajo ndalet para derës së muzeut, hap derën me çelës e lejon vizitorët të hyjnë brenda.Udhëtimi mbrapsht drejt Sarandës të çon drejt një lugine lumore që ngjitet lart në male dhe poshtë sheh detin. Në rrugë, në më të shumtën e rasteve shihen makina "Mercedes" e BMW.

Shpesh janë modele të vjetra, që këtu në vendin e tyre nuk do ta kalonin provën pa u bërë më parë kontrollin teknik mirë. Edhe shumë autobusë e kamionë nuk duket se të ngjallin shumë besim. Shpesh shkrimet në to të tregojnë se makinat e kanë origjinën nga ofiçinat e ndërmarrjet gjermane. Posedimi privat i makinave në Shqipëri ka qenë i ndaluar për një kohë të gjatë - deri në vitin 1990. Taksisti ka një shpjegim të thjeshtë, se pse në Shqipëri ka kaq shumë makina gjermane në qarkullim: "Për rrugë të këqija, duhen makina të mira".

*Marrë nga "Berliner Zeitung"
Perktheu: Armand Plaka



Lexojeni kete artikull ne origjinal:

http://www.gazeta-shqip.com/artikull.php?id=5710

Gjermanët: Do ta njihnim Shqipërinë pa Ismail Kadarenë?

Përmbledhje e vlerësime të shtypit gjerman me rastin e vitit jubilar të 70-vjetorit të shkrimtarit të madh


Nga Armand Plaka

Çfarë do të dinim ne mbi Shqipërinë po të mos ishte Ismail Kadare? Ai vend, për të cilin autori polak Andrzej Stasiuk thotë se ne të gjithë duhet ta çojmë mendjen tonë atje sa herë që përmendim fjalën Evropë, pasi Shqipëria, ajo përbën pra ndërgjegjen tonë të fshehur brenda kontinentit. Kadare, i lindur në vitin 1936 në Gjirokastër, është padyshim edhe shkrimtari i fundit i gjallë nacionalist në Evropë, ose të paktën i vetmi i cili mund të renditet si i tillë në literaturën aktuale botërore. Kështu shkruante para do kohësh në një shkrim homazh për veprën e shkrimtarit të madh shqiptar me rastin e jubileut të 70-të të ditëlindjes së tij, gazeta berlineze “Berliner Zeitung”.

Më tej, shkrimi në fjalë thekson: “Prej dekadash ai përmendet si shqiptari më i lakuar që mund të marrë çmimin ‘Nobel’ pas Nënë Terezës, e së fundmi ai mori edhe çmimin ‘Man International Booker’”. Duke vënë në dukje stilin e aftësitë e tij të pakrahasueshme, autori i shkrimit, Mathias Schnitzler, më tej vazhdon: “Mënyra se si ai i rrëfen historitë, të bën të shohësh shumë thellë, duke iu referuar traditës, e cila cek edhe vetë Homerin. Në fakt, Kadare me legjendat e eposet e tij duket se dëshiron të lidhë realitetin politik, mitin dhe historinë, jetën në botën oksidentale me atë orientale, ashtu sikurse na shfaqet edhe një pasues i rapsodëve të moçëm. Për më tepër, thekson autori, atyre u shtohen eksperienca të absurdit e groteskut, që atë e shfaqin si një autor të denjë modern”. Ndërsa për shqiptarët e origjinën e tyre, në po të njëjtin shkrim me titull “Thirrje nga ndërgjegjja e fshehur e kontinentit tonë”, Schnitzler shkruan:

“Shqiptarët, meqë ra fjala, e që në Perëndim janë shpesh të panjohur, nuk janë sllavë, por pasardhës të fiseve ilirike të Ballkanit, që në lashtësi u përzien me kolonë grekë e romakë”.

Kadareja dhe parabolat e guximshme
Disa kritikë kanë pretenduar faktikisht se vetëm pas rënies së komunizmit, kur bie fjala për Shqipërinë, Kadare bëhet aq i verbër sa dhe Homeri. E padiskutueshme është se Kadare i ka shfrytëzuar deri në maksimum mundësitë artistike të një shkrimtari në diktaturë. Duke aluduar qartë për forcën e guximin artistik të Kadaresë, “Berliner Zeitung” shkruan se debutimi i tij i parë, i cili është një kryevepër me skena shumë të errëta, romani me emrin "Gjenerali i Ushtrisë së vdekur" (1962), tjetri, jashtëzakonisht i bukur, "Kronikë në gur" (1971), si dhe "Pallati i Ëndrrave" (1980), është një parabolë tejet e guximshme e gjetje gjeniale mbi atë çka ndodhte madje edhe në gjumin e natës me sistemin e kontrollit të regjimit të dhunës, gjëra të cilat mund t’i kushtonin atij edhe kokën. Por, ashtu sikurse edhe shumë kritikë të tjerë, edhe autori në fjalë nuk ka lënë pa vënë në dukje se nga ana tjetër, Kadare ka përfituar nga proteksioni që i është bërë asokohe, e që ka ngjallur shumë debate edhe sot e kësaj dite, nga udhëheqësi socialist i Shqipërisë, Enver Hoxha.

Kompromise
Më tej, Schnitzler flet aty edhe për ato që tashmë konsiderohen gjerësisht si kompromise me regjimin totalitar të Hoxhës, “mëkate” për të cilat Kadare shpesh është akuzuar nga kundërshtarë të ndryshëm brenda vendit, porse gjithsesi duket se për kritikun dhe njëkohësisht autorin e shkrimit, Mathias Schnitzler, Kadare është plotësisht i justifikuar e se ato vargje apo rreshta të shkruara për regjimin diktatorial e hosanat për Hoxhën, nuk prekin kurrsesi veprën e tij të madhe në tërësinë e saj. Kështu, autori shkruan se “artisti i privilegjuar” mund të udhëtonte në Perëndim dhe ndoshta i është dashur të bëjë shumë kujdes për të ruajtur jetën e vet e atë të familjes së tij, e nga kjo, me shumë gjasa edhe si një baraspeshë për të përfituar viza udhëtimi, ka botuar edhe proza e vjersha me karakter pozitiv për tiranin e vendit të tij, duke e paraqitur atë shumë më pozitivisht se ç’mund të pritej nga një kundërshtar i regjimit.

“Maska për pushtetin” dhe Piet de Moor
Këto “kompromise” dhe devijime në biografinë e Kadaresë, që nuk i prekin gjithsesi romanet e tij më të rëndësishme, Piet de Moor (kritik letrar holandez), thekson më tej Schnitzler, në një ese kritike me rastin e 70-vjetorit të Kadaresë vetëm sa i cek. "Një maskë për pushtetin", është e vetmja lëvdatë që mund të themi për Kadarenë, pasi fjalë kritike më kot të kërkojmë. Përveç nivelit gjuhësor, “temat e veprave të tij mund të jenë me të vërtetë shumë të forta, por metoda e punës së Kadaresë ka diçka edhe të brishtë" dhe mjetet specifike (De Moor shkruan se romanet "Dimri i Madh" dhe “Koncert në fund të Dimrit" nuk janë përkthyer në gjermanisht) janë disi zhgënjyese. Me pak mosbesim, De Moor perifrazon justifikimin e dyshimtë të Kadaresë për portretin pjesërisht të rrënuar të Hoxhës, ku ai duhej t’i kishte përgatitur kësisoj diktatorit, me shumë gjasa edhe “një maskë më të mirë", duke aluduar se ka dashur t’i japë ndoshta edhe një "shans për një drejtim të ri politik dhe madje të një pafajësie morale atij".

Në 70-vjetorin e lindjes
Shtypi e media gjermane u tregua më se aktivë në përkujtimin e jubileut të 70-të të lindjes së shkrimtarit të madh shqiptar (Ismail Kadare ka lindur më 28 janar 1936). Ata i kanë kushtuar shumë faqe veprave e jetës së tij, vlerësimeve në kohë të ndryshme që kritika e specializuar i ka bërë, e rolin që ai luan për të sjellë një imazh sa më realist, por edhe kritik të vendlindjes, duke kontribuar në këtë mënyrë edhe në promovimin e padiskutueshëm të vlerave të pazbuluara të saj në mbarë Evropën.

“Si asnjë shkrimtar tjetër, Kadare e ka sjellë historinë e vendlindjes së vet në romane e tregime në shkallën e saj më të lartë. Ismail Kadare është kthyer prej kohësh në një ikonë unike e të padiskutueshme të vlerave e problemeve të popullit që përfaqëson, por edhe të Ballkanit”. Kështu shprehej njëra prej gazetave gjermane për të.

Beqë Cufai, një njohës i mirë i tij, në “Neue Zurcher Zeitung” të datës 28 janar 2006 shkruan: “Kadare rreket të gjejë kufirin mes mitit e realitetit, themelet e ekzistencës njerëzore. Perandoritë e mëdha në librat e tij (ajo osmane e ajo komuniste) janë më pak vende historike se sa arena prototipe të të gjithë atyre çfarë jeta jonë qysh nga krijimi ka përjetuar. Ato janë një çelës për të kuptuar përplasjen e sotme të kulturave dhe ideologjive”.

Peter Mohr, i “Wiener Zeitung”, më 27 janar 2006 shkruante: “Kadare është një tregimtar i madh, një shkelës kufijsh, që vërtitet mes përrallave plot fantazi e politikës së ashpër, në të cilën ai gjithnjë i ka futur hundët”.

Nga ana tjetër, ja se si e vlerëson romanin e tij më të fundit, “Viti i Mbrapshtë”, gazeta gjermane, “Mittelland-Zeitung” e datës 3 nëntor 2005: “I treguar me mjeshtëri... ai është i shkëlqyer!”

Një tjetër gazetë gjermane, në një përmbledhje që Jurgen Strein, ka shkruar për shkrimtarin e madh shqiptar në “Frankische Nachrichten” më 13 tetor 2005: “Ismail Kadare krijon vepra artistike, të cilat pavarësisht nga koha që ato janë zhvilluar në vendlindjen e tij, kanë vlerë për çdo kohë”.

Në gazetën gjermane “Berliner Zeitung”, kritiku Mathias Schnitzler, të cilin e përmendën edhe në krye të artikullit tonë, më 14 tetor 2004 shkruante për ribotimin në gjuhën gjermane të “Gjeneralit të Ushtrisë së Vdekur”: “Librat më të mirë të Kadaresë, siç është dhe ai i pari i publikuar në vitin 1963 me titull “Gjenerali i Ushtrisë së vdekur”, që sillet në një variant të ri të përkthyer nga Joachim Rohm, tanimë për lexuesin gjerman, përbën shumë më tepër se sa një poemë kombëtare. (...)Një roman antiluftë, antimilitarist e antitotalitarist me forcë më të madhe poetike se sa ‘Gjenerali’ i Kadaresë, unë nuk mund të imagjinoj se mund të ketë”.

Nga ana tjetër, shtypi vjenez, me anë të Helmut Wolfgang, në “Wiener Zeitung” në janar 2003 shkruante asokohe për botimin e romanit të tij, “Ura me tri harqe” në gjermanisht: “Një roman jashtëzakonisht modern, që duhet të kishte zënë me siguri një vend më se të merituar në shumë biblioteka”. Më tej ai shton: “Ismail Kadare është prej kohësh mjeshtri i padiskutueshëm i letërsisë së Evropës Juglindore dhe ai me kohë renditet me të drejtë ndër kandidatët më seriozë për të marrë çmimin ‘Nobel’ në letërsi”.

Në “Aargauer Zeitung”, një kritik do të shprehej për të dikur: “Në pikëpamjen e gjuhës, kandidati shqiptar për çmimin ‘Nobel’, dëshmohet edhe një herë si një mjeshtër i specialitetit të vet. Ndodh shpesh që të hasësh gjatë leximit në ndonjë metaforë apo ndonjë shkëndijë tjetër rrezatuese... Ai është një ikonë e vendit të vet, një ambasador i fjalës së lirë, i promovimit të vlerave të atdheut të vet”.

Hansgeorg Hermann, në të përditshmen zvicerane “Neue Zuercher Zeitung”, ndër të tjera shkruante dikur: “Ismail Kadare është si të themi epiqendra e jetës kulturore në Shqipëri”. Por në fund nuk duhet lënë pa përmendur edhe vlerësimi që bën Mareile Ahrndt i gazetës “Financial Times” në Gjermani, e cila, një shkrim të sajin të para disa viteve mbi veprën e shkrimtarit tonë të madh, e përfundonte me fjalët: “Kualiteti letraro-artistik i romaneve të tij e bën famën e tij shumë të shpjegueshme dhe një njohës i mirë i veprës së tij e di se cili duhet të jetë mesazhi: këtu pret kandidati i çmimit Nobel”.


Lexojeni kete artikull ne origjinal:
http://gazeta-shqip.com/artikull.php?id=5930

e diel, dhjetor 10, 2006

Beqir Elshani:Martrizimi i kriminelëve serbë për qëllime pushtuese

Nuk është fajtore Serbia që me anën e protestave provokon opinionin ndërkombëtar, përkundrazi është Diplomacia Evropiane dhe Ndërkombëtare që i toleron akrobacionet tradicionale serbe. Si do t’ju vinte ndërkombëtarëve po të protestonin disa gjermanë dhe prej Armatës së Kuqe (sot Rusisë) të kërkojnë të dinë për fatin e nazistit, Josef Gebelsit, i cili në vitin 1945 në bunkerin e kancelarit gjerman bashkë me gruan dhe gjashtë fëmijët bëri vetëvrasje. Prandaj serbët me anën e protestave kërkojnë lirimin e udhëheqësve të tyre paramilitarë fashistë, jo vetëm në Serbi, ku ende janë të fuqishëm dhe të paprekshëm nga forcat e NATO-s për mosarrestimin e tyre, por mu në hundë të OKB-së. Tragjedia më e madhe është që peticionin e grevës së Vojislav Sheshelit, përveç përkrahësit e tij çetnikë në Serbi dhe në Bosnjë Hercegovinë, e kanë nënshkruar edhe disa personalitete të larta evropiane. Evropa Perëndimore po tregon se në gjirin e saj ende jetojnë dashamirët e Serbisë Fashiste, e cila një kohë të gjatë masakroi shumë qytetarë të pafajshëm në Bosnjë Hercegovinë dhe në Kosovë. Prandaj qytetarë, hapni sytë! Tradhtia po ngjitet shkallëve të diplomacisë evropiane. Ata që e copëtuan Shqipërinë Etnike në Kongresin e Berlinit dhe në Konferencën e Londrës, do ta copëtojnë edhe Kosovën me anën e Negociatave të Egra nën ombrellën e Serbisë kolonizatore.
Derisa Serbia nuk brengoset për shumë qytetarë shqiptarë të zhdukur, përkundrazi serbët mbledhin një milion nënshkrime për të plotësuar kërkesat e kriminelit të luftës - Sheshelit. Qysh muajin e kaluar radikalisti serb, Vojislav Sheshel, përndryshe i akuzuar për krime të luftës sajoi një dokumentar të ri për sensibilizimin e opinionit ndërkombëtar me anën e grevës së urisë në burgun e Hagës. Kohën e fundit, pas tri javësh grevë urie, është shtruar në spitalin e Hagës. Pse të thuhet i akuzuari për krime kundër njerëzimit, derisa ky fashist, vazhdon të nderohet si hero krahas Milosheviçit, Koshtunicës, Mladiçit, Karaxhiçit e të tjerë. Shkurt, Serbia nuk po dënohet, por, po ndëshkohet populli shqiptarë pse ka luftuar për liri dhe pavarësi të Kosovës. Prandaj rreshti i kriminelëve serbë do të rritet derisa Kosova nuk do të bëhet shtet sovran me ulëse në OKB. Natyrisht që Shesheli don të shfrytëzojë paqen e brishtë në Bosnje e Hercegovinë dhe në Kosovë, ndaj me anën e grevës nxitë diplomacinë serbe për shpejtimin e ripushtimit të Kosovës. Serbia fashiste po vepron sipas hekurit të nxehtë, gjë, të cilën ia lehtëson diplomacia evropiane dhe ndërkombëtare. Mesazhi i Sheshelit është i qartë, kërkon që Kosovën ta fusë nën Serbi dhe pastaj të thyej qafen përjetësisht te vëllai i tij Milosheviç. Kriminelit serb po i ngutet, ndaj kërkon që ushtria serbe të hyj me forcë, dhe jo me anën e mjeteve diplomatike - negociatave, edhe pse për popullin shqiptar të dyja janë të rrezikshme dhe me pasoja tragjike. OKB-ja ka rënë në kolaps sa të mos dijë se cili popull është vrasës dhe cili popull është viktimë!!! Kjo do të thotë, në vend se të qajnë boshnjakët dhe shqiptarët viktimë, qajnë kriminelët për humbjen e gjahut të plaçkitur me anën e masakrimit të qindra mijëra njerëzve joserbë, dhe joortodoksë. Me plotëkuptimin e fjalës dhe sipas logjikës ndërkombëtare, grevën duhet ta mbaj ish-luftëtari i UÇK-së, Haradin Balaj, i cili pa të drejtë në emër të popullit të tij viktimë mbahet në burgun e Tribunalit të Hagës, dhe jo fashistët serbë, që kanë udhëhequr masakrat për spastrim etnik në Kosovë dhe në Bosnjë Hercegovinë, vende ku ende nxirren kufomat e masakruara nga ushtria barbare serbe me dosje ndër më të tmerrshmet. Natyrisht që njohja e pavarësisë së Kroacisë katolike nga ana e Papa Gjon Palit II të ndjerë ka përfunduar njëherë e përgjithmonë, por Shesheli mundohet të dridh OKB-në, që si kompensim të rikolonizojë Kosovën.
Sipas veprimtarisë radikale të V. Sheshelit duhet që edhe kërkesat e tij të jenë radikale, me anën e së cilës kërkon që korrespondenca në prokurori të bëhet në gjuhën serbe. Nëse ky fashist dikur kishte deklaruar se ushtria e tij serbe është në gjendje të luftoj edhe kundër Italisë, mbase mund të bëj që në prokurori të flitet vetëm serbisht. Dhe çfarë ironie, në atdheun e tij fashist, gjysmë shekulli me radhë shqiptarët e burgosur nuk kanë pasur të drejtë, që gjatë vizitës me të afërmit e tyre të flasin në gjuhën shqipe, tani i biri i çetnikut, Tribunalin Ndërkombëtar të Hagës e detyron të flasë serbisht. Kjo metodë vazhdon të zbatohet edhe ndaj shqiptarëve të burgosur për liri dhe bashkëngjitjen e Luginës së Preshevës me Kosovën, të cilëve u ndalohet korrespondenca në gjuhën shqipe. Duket qartë se me propagandën e tij për serbishten, të cilën e pandeh si gjuhë e zotit, mundohet të dalë mbi gjuhët e mëdha ndërkombëtare, siç janë anglishtja, gjermanishtja dhe frëngjishtja. Ky të kujton filologun serbomadh, Vuk Karaxhiçi, i cili thoshte se në tërë Ballkanin flitet serbishtja, me anën e së cilës vriste ilirishten e vjetër të popullit autokton shqiptar, që konsiderohet çelës i gjuhëve evropiane.
Veprimet e kriminelëve përputhen
Kur më 10 shtator 2003 u vra Ana Lind (Anna Lindh), ministre e punëve të jashtme të Suedisë, qytetarët me të drejtë dyshonin se atentatin e ka bërë serbi për inat të Kosovës. Duhej pritur një muaj që dyshimi i shqiptarëve, boshnjakëve dhe kroatëve të dalë i vërtetë, dhe më vonë doli krimineli serb, Mihajlo Mihajloviç. Sot greva agresive e radikalit serb, Vojislav Sheshelit, në burgun ndërkombëtar në Hagë përputhet me grevën e Mihajlo Mihajloviçit në burgun e Kumlas në Suedi. Derisa atentatori Mihajloviç grevën e trajton me anën e sulmit fizik ndaj të burgosurve tjerë, Shesheli grevën e trajton ne trupin e vet, duke mos pranuar të marrë ushqimin. Ndonëse ngjarja është spontane, megjithatë njeriu fiton përshtypjen sikur Mihajloviçi me Sheshelin janë marrë veshë, që revoltën e tyre ta shprehin kundër personelit të burgut. Derisa Mihajloviçi ankohet te mjeku i burgut se veten e ndjen shumë të lodhur, të rraskapitur, dhe të plogësht, Shesheli ankohet për trajtimin e ashpër të gjykatës ndaj tij. Personeli i burgut i kishte thënë se të gjitha çrregullimet e kriminelit Mihajloviç, janë si pasojë e mbylljes së tij në burg. Nuk ka asnjë dyshim që burgjet në Suedi janë ndër më të mira në botë, mirëpo halli është se atentatori me prejardhje serbe “investon” kërcënime dhe sulme fizike në mënyrë që të lirohet, ose të transferohet në Serbinë e tij fashiste. Diagnoza konkrete e mjekut drejtuar të burgosurit Mihajloviç, ishte se i burgosuri manipulon duke u paraqitur kinse është i sëmurë.
Mihajlo Mihajloviç, përndryshe i dënuar me burg të përjetshëm për vrasjen e ministres së punëve të jashtme, Ana Lind, nuk pranonte çfarëdo mjeku për kontroll, përveç neuropsikiatrit. Duke parë se ankesa e tij e trilluar u refuzua sipas refuzimit mjekësor, Mihajloviçi planifikon sulmin ndaj një të burgosuri 59-vjeçar me aftësi të kufizuar, të cilin e quante si “djallin më të dobët”. Po të mos ndërhynte personeli i burgut, grindja e tij agresive do të përfundonte edhe më keq. Të burgosurit dëshmitarë kishin deklaruar se Mihajloviçi ishte shumë agresiv. Ai e qëlloi disa herë me hekur personin me aftësi të kufizuar, derisa i gjori u shtri në dysheme. Viktimën e qëllonte në kokë, në krahë dhe në duar. Ndërkohë që viktima përpiqej të mbrohej duke bërtitur për ndihmë, krimineli u thoshte të pranishme se së shpejti do të ngjaj diçka edhe më e tmerrshme se kjo. Derisa viktima e përgjakur ankohej për dhimbjet, krimineli me prejardhje serbe, si në filma vestern, ndezi një cigare. Motivi ishte dukshëm i qartë: ishte një sulm i rëndë, vetëm sa për të marrë biletën për në klinikën e psikiatrisë ligjore në Sundsvall. Se sulmi ka qenë i planifikuar e dëshmon edhe deklarata e shefit të klinikës së psikiatrisë ligjore në Sundsvall. Këtë e kishte thënë disa herë se do ta qëllonte të burgosurin me aftësi të kufizuar nëse nuk do të largohej prej burgut të Kumlas. 8 dhjetor 2006